Ik ben veranderd.
Is dat erg?
Nee. Niet meer.
Ik wilde me er voor verontschuldigen.
Alleen, ik besef me dat ik dat eigenlijk níet wil doen.
Ik wil me niet verontschuldigen voor wie ik ben.
Of hoe ik geworden ben.
Ik ben prachtig!
Nog steeds mooi.
Nog steeds empathisch.
Nog steeds warm.
En ik ben wat minder rekbaar.
Letterlijk en figuurlijk 😀 .
Ik heb veel meegemaakt.
Veel.
En daardoor veel geleerd.
Gelukkig!
Rijk.
Ik neig me te verontschuldigen.
Met momenten.
Voor wie ik ben.
Waarom?
Uit angst voor veroordeling.
Uit angst voor afwijzing.
Uit angst voor verlating.
Uit angst voor conflict.
Het gevolg van een leven.
Maar zo is het óok geen prettig leven.
Ik leer mijn grenzen aan te geven.
Dat geeft wrijving.
En dus komen angsten boven.
Pijnen. Ongeheelde wonden.
Nu mag ik leren dat dit oké is.
Dat ik nog steeds mag blijven wie ik ben.
In de wetenschap dat ik nooit iemand kwaad wil doen, noch disrespectvol zal behandelen.
Mijn grenzen aangeven heeft daar niks mee te maken.
Ik mag.
En ik reflecteer naar mezelf, heel vaak.
En ik zou graag willen dat het gros van anderen dit ook deden.
Ik mag mezelf niet opofferen voor de ander zijn goedkeuring, of onvermogen om naar zichzelf te kunnen reflecteren, of onvermogen om vanuit kwetsbaarheid een (dieper) volwassen gesprek aan te gaan.
Hoe verder ik kom in het leven, hoe meer pijn ik ervaar door de gewoonte van de meeste mensen om zich af te sluiten, waarschijnlijk agv eigen pijn en dit niet willen voelen, zichzelf willen beschermen tegen de pijn van ongeheelde innerlijke wonden.
Toch is het leven zoveel mooier, intenser, echter, wanneer we stoppen met verstoppen.
Wanneer we pijn durven voelen en doorleven.
Wanneer we kunnen kijken en accepteren.
Wanneer we de pijn kunnen horen… van jezelf én de ander.
Dan ontstaat er een wonder.
Want dan gaat er iets stromen wat zoveel bevrijding met zich meebrengt. Het zal de liefde diep van binnen zijn. De ongekende niet gekoppeld aan grenzen en dogma’s en whatever – liefde .
Het is ademen.
Ruimte.
Lucht.
Ontspanning.
Ziels.
Van daaruit ontstaat weer zoveel nieuws! Richting! Vanuit je ziel.
Ipv vanuit je angst.
Die olifantenhuid zal ik wel nooit krijgen…
Het mag.
Lieve ik.
Wees maar fijn wie jij bent ♡.
I don’t want to fight no more.
To ‘be’ something in this world.
To get yourself ‘out there’.
To ‘make it’!
Okay. It’s PMS time 😉 , but these thoughts are real though.
For years already, I strive to make something out of my life. At least one friend told me the other day I inspire her, the only inspirator in her life next to her partner. And no better compliment I’ve ever gotten. Because, isn’t that what I want? Be an inspiration?
At least I’ve reached one person! 😉
But. How come I keep struggling again and again…
It seems like I fall again and again.
I’ve taken steps in life I know they are not dared to be made by everyone.
I live by doing so.
But I struggle at the same time.
And another friend pointed out the other day, why do I always have to fight so hard…
My ego told me many excuses. Real excuses.
Hey, it ís me without a true income, depending on welfare due to a chronic disability. Which by the way does nót provide me a monthly income, just halfway of the monthly survival. The rest I receive from just being lucky I guess to be born where I was born.
But I don’t want it that way!
Gosh no!
And it’s not there forever.
So I feel constantly rushed and pushed by ‘money’ and creating an independent life for myself.
It’s my ambition, my education, my personal being, the system, my dependance financially and physically, my since 2 years being a mother, that’s making myself feel pushed towards this craving independence.
Making my own income and nót relying on someone/something else.
It stands for freedom.
And freedom is my engine… maybe everyone’s engine?
But I will never feel freedom if I don’t contribute to other lives in a way (of inspiration) nor the earth.
So my head spins millions of ways already for years now. Okay, no, not daily, it would be insane 😉 .
Since I’ve decided, somewhere on my ‘illness-journey’ that I’ll find a way to be fully independent financially despite my disability which renders me only a few active hours a day. I created a bit of an energy hobble on the way with a son and thus being a mom 😉 . But I’m still in for this.
Just. It has got to be sustainable. Honest. True. Authentic. Inspiring. Good. Furfilling. And reach the world.
I’ve tried dependance with a man starting 4 years ago who promised me peace and rest to work on my dream and instead provided me with so much stress and chaos that 3 years later I had to literally flee my home with my son in my arms and my mother on my heels with me.
Okay. So really. Apparently I’m not to believe in fairytales that there will be someone who can give me peace in order for me to follow these dreams I have. I will have to achieve these dreams by being single mom, physically restricted, struggling on.
My thought?
Hell yeah. It’ll only be more inspiring when I’m doing so! 😉
But gosh. Really? Sometimes I want to just lay back and breathe (note : I literally forget to breathe well, forget to relax my breath by letting it flow through my belly and body. Partly because of this enthusiastic me).
One of my dreams is to write. Just plain write.
Yeah yeah I hear you say. Like so many others yeah.
But really, mine will be different and it’ll reach you!
Yeah yeah… so they all say.
Well. Just wait and see. One day. 🙂
I’ve tried my own practice in coaching and healing and massage. Beautiful name I had. A website. Even a few clients, among them my grandmother ♡. But, promotion was necessary and where on earth did I get that energy from? Mountain on the road after a year of really planning my days with my work around my health and necessary rest.
Okay. So I’ve got to cut down on living fees. Food was always very important because it gave me a big move forward in my health. No touching the biological sugarfree etc way of life as long as possible.
I like alternative. I like the earth. I saw and stayed in a yurt. I found myself a yurt 2 days drive away in Hungary ( 😉 ) and bought it. I almost gave up on the search for a place to put it. Damn that’s not easy!
But finally, yes, I got to put up my own yurt with the help of some beautiful helpful people.
Yurtlife began ♡.
I met my ex not long after. Life’s change. I got on a train impossible to get of. Chaos arrived. Wishful thinking as well. The voice of my heart went unheard, too much loud sounds on that train. Went to France. Sold my yurt. Bought a medieval house. Planned self-sustaining life in dependance by this man. Got pregnant. Fulltime pre-mama. Fulltime mama. The chaos, stress became more immens over time. The train almost literally crashed. It had to.
And the crash freed me. I needed to be freed.
My resources where ‘eaten’ more than they should have.
I stranded with my son at my moms place. My house is for sale, with 17ha of land, rocky river, water source ♡. Special place. I will start over somewhere else.
Not a whole year has passed yet. But I can truely say, I’ve come out better than expected mentally, physically. I feel strong again. Motivated. Determined. But there is also something that comes creeping up at me again…which is old…. rush, haste, pressure… is there no way for me without?
Can’t I achieve my dreams without this energy of ‘fight’ and pressure?
There is no way I can relax and stand still still for my son is 2 and by 4 there comes school. And by that age we will have settled in our new-to-be-place, stability for him (and me), in nature, with a creative way of earning a living, with other people, good for people and earth. 🙂 ♡. Think trees, somewhat of a community, open for bookings on the terrain, inner health, connection.
So.
There’s not really breathing space with just no hours free during a day. Sleeping/resting every single moment with my boy, meaning also going to bed at night when he goes, because needing it to keep on my feet. Single mama with restriction creating her dream life despite it all! 😉
Breathe in. Breathe out.
I will get there.
Just every now and then. Yes, I also don’t want to fight all the time. So I create (try) my little zen-moments/-seconds. But this dream is so real. The motivation of my own success so powerful. “There has to be a way” (for me despite my physical restrictions due to this chronic thingy: like I sad to myself more than 7 years ago).
Apparently I dó go for it and live different than a lot of people, which apparently inspires. At least my good friend 😉 .
That’s something.
Her words just gave me enough to continue this journey.
Alleen op de wereld.
Zo voel ik mij.
Ik ben ooit meegegaan in de beloftes van een ander.
Stappen gezet met best wat risico.
Ik wil(de) zo graag, ondanks beperking, een onafhankelijk leven leiden.
Leiden. En niet lijden…
Jij beloofde me rust in de weg daarnaartoe…
Wat ben ik stom geweest.
Dom.
Ik overzie waarschijnlijk niet alle gevolgen.
Alleen nog maar een paar.
Maar genoeg om zo denken.
Stom…
Dit had ik niet voorzien.
En dan heb ik dit aan mijn eigen kant waarmee ik mag dealen.
En dan komen de stemmen van anderen die ik al hoor (en heb horen zeggen) . Die me raken in het gebrek aan compassie.
Hoe heb je dit kunnen aangaan in jouw situatie?
Ja, juist, daarom. Daarom juist…
In mij huist een verlangen en behoefte naar vrijheid. Als ik die voel, verzet ik bergen…
Druk en dwang creëren het tegenovergestelde…
Dus wil ik zorgen dat ik die vrijheid kan leven.
De vrije geest vrij laten leven.
Zodat ik ondanks beperking, kan bijdragen, vervullen, leven, voeden, inspireren….
I know I’ve got it.
I just made a mistake… I trusted you and your promises. And left myself….
Oops.
Geen idee welke blaren ik oploop.
Alleen dat er al flinke blaren zijn.
Maar ook blaren helen weer….
En dan….
Dan spreek ik niks meer uit.
En zal ik hopelijk blijven dromen.
Maar nog liever dromen blijven leven.
Omdat dat het leven is in mij.
Wat wil ik het niet geloven…dat ik me zo heb vergist.
Wat doet het pijn om mezelf zo te hebben misleid….
Want ergens, heb ik zelf schuld.
Ik ben die vrouw die eeuwen geleden het huis uitvluchtte en ontsnapte, maar waarvan de tijd haar als vrouw niet gezind was en ze weer terug bij af teruggeleverd werd. Om destijds, nóg wat later, ook nog op de brandstapel te belanden 😉 .
Ditmaal geen brandstapel.
Wel een grote les.
En een gevoel van karma inlossen…
Maar ook van kracht ontdekken.
Die vrijheid. Die zal me nog verbazen mettertijd…
♡
I want to live my dream, a new one,
I will live my dream, a new one…
Cities, not my place…
Nature, my only place ♡.
Some will judge, because there are many challenges.
Some will cheer, and support following dreams from the heart.
I can only say: I will forever look for possibilities to create a heart-life for me and my son. And live it.
I’ve had a hard hard time. Still in the ending of that hard hard time. Silently hoping it is the end.
I’ve quite some processing to do…
I cry for all the ‘failing’ and loosing, of a special place, broken possibility, impossible connection…
I’m in some kind of nowhere land.
For now.
Just for now.
But soon I’ll come out.
I’d like to escape to MY nowhere land without judgements, pressure, and with peace, love, and quietness.
I will come out of this inner healing cave,
Strong, calm, determined, full of love and joy and vision.
I long for you, nature…
I long for you, strength…
I long for you, new life…
I live for you, nature.
“Sending the angels,
For they hear you whisper,
And fill up your heart,
“You will get there…” ‘
Zucht. Wat kan het toch moeilijk zijn. En wat wil het universum, mijn ziel, mij vertellen wat ik niet zie…?
Zoveel meegemaakt. En na noodgedwongen vertrek uit Frankrijk met mijn zoontje, wil ik deze zomer terug gaan, eventjes. Ik móet weten hoe het er voor me is, na wat er gebeurd is… Om erachter te komen of ik de boel beter kan gaan verkopen, of dat er toch nog (community-achtige) mogelijkheden zullen zijn voor in de nabije toekomst, ik er zou kunnen gaan leven als alleenstaande moeder mbv anderen? En zo ja, hoe vind dit dan plaats?
Of het haalbaar en betrouwbaar is met de vader in de buurt?
Het vertrouwen (in hem) is helemaal weg. Geschaad. Gigantisch. En het ergste is om gewoon niet meer te weten/voelen wat wél te vertrouwen is en wat niet. Een twijfel en verwarring. Maak ik het erger dan het is? Zou het erger zijn dan het is? Zou het minder erg zijn en ‘alles’ oké? Hoe is het op de lange termijn?
Ik mis de natuur. Ik mis mijn yurt. Ik mis de wandelingetjes over oneffen terrein. Ik mis de buren.
Maar of ik nou daar of hier ben, ik mis mijn energie om te ondernemen zoals ik zou willen.
Om me krachtig te voelen, 24/7. En het hoofd te bieden aan alles in het leven wat er op me afkomt, of wat ik al dan niet bewust, aantrek.
Ik weet zó zeker dat ik creëren kan. En absoluut niet in de bebouwde kom in een huisje moet zitten, levend van uitkeringen (omdat ik niet in staat ben te werken) en druk die daarbij hoort.
Al jaren zeg ik: ik ga ondanks mijn situatie en energie-beperking, mezelf onafhankelijk maken. Dit gaat me lukken! Ik vind en creëer die weg. Creatief zijn!
Ik begon met een gesprek bij de gemeente voor een stuk grond voor een earthship, en in harmonie met de aarde te leven. Een zeer groene gemeente, maar ze lachten me uit… Daarna ging ik een yurt kopen, ik vond een plek na een tijdje, ik ontmoette daar de vader van mijn zoontje. Niet beseffend dat ik in een hogesnelheidstrein zou stappen waar ik geen grip meer zou ervaren.
De trein is doorgedenderd, tot hij ontspoorde, begin dit jaar….
Ik wilde wel uitstappen en mijn eigen trein of reismiddel gebruiken, maar dat lukte voor begin dit jaar nog niet.
Nu ligt de trein in puin. Dat was onvermijdelijk.
Ik ben meegevoerd naar bijzondere ervaringen. Ik heb een terrein van 17 hectare waarvan ik ‘eigenaresse’ ben, ik noem mezelf liever ‘hoedster van een stukje moeder aarde’. Ik heb een prachtig zoontje.
Maar nu dan. De droom van zelfvoorzienend off-grid wonen, mensen laten komen om mee te varen op de energie van de plek door groepen, individuen, zelf mensen soms een healing geven, soort community zijn, een zuivere energieplek van moeder aarde creëren en laten zijn. Harmonie. Een plek waar je meteen van oplaad en bijkomt en helderheid van krijgt en richting in je leven, blijvend. De eigen waterbron met puur aarde gezuiverd water ♡.
De combinatie van aards -spiritueel-energetisch. Praktisch en niet praktisch.
Gaat dit hier gebeuren?
Ik kan niet alleen teruggaan. Ik wil me gesteund en mede daardoor veilig voelen. Dat is nodig.
Ik zou met mijn beste vriend en zijn vriendin gaan. Hij loopt ineens een zware hersenschudding op en verwacht niet te kunnen gaan.
Dan mijn nichtje, stoer lief mens. Maar ook dat lijkt in het water te lopen.
Ikzelf loop ineens meer dan gewoon te kwakkelen met mijn gezondheid.
Wat zeg jij mij Universum? Kan ik beter niet gaan? Moet ik me overgeven? Zie ik iets niet? Word ik tegengehouden?
Je praat met een narcist, een intelligente narcist (of zijn ze altijd intelligent??), over zijn relatie of ex en je zult hem geloven. Hij/zij draait het net zo dat het logisch is. Details weglatend, subtiele verdraaiingen, en neemt je mee in het ‘logische’ web waardoor je de andere kant niet meer ziet, de psychologisch afwijkende gedragingen eruit gefilterd worden, kortom: er is niks aan de hand, hij/zij is psychologisch gezond, en in het ergste en zeker niet ondenkbare geval komt de andere partij er weer/opnieuw/nog slechter uit.
En (even in de labels pratend helaas) de narcist gelooft het ook zelf.
Hoe in-gewikkeld is het dan? Heel erg.
En verwarrend.
En steeds weer voel je, als je degene bent die in zo’n relatie zat, “hè? Maar dit klópt niet…!? Er klopt iets totaal niet…”. En dat maak(te) je de hele relatie lang mee, psychologisch een uitdaging.
Niet met diegene over te praten, want dat triggert onnoemelijke boosheid, is gebleken. Plus het ís toch gewoon niet zo!
Grenzen wel aangeven maar niet kunnen bewaken.
Observerend.
Analyserend.
Tot je erachter komt dat het wel heel ongezonde vormen gaat aannemen. Het gedrag van je partner… En het zelfs beangstigend wordt…
Je voelt je niet langer veilig.
Je moet zelfs een moment létterlijk vluchten, met je kind en moeder, het huis uit…vanwege agressie in het huis en spullen en ruiten die het loodje leggen en het niet meer weten of kunnen inschatten waartoe de narcist in staat is. Zelfs tot moord? Je wacht niet af…en rent…
Pas naderhand het besef dat de psychologische onveiligheid er al heel snel in zat. Maar je bent op overleven gegaan.
Psychologisch overleven.
Langzaam is het erin geslopen.
En loskomend eruit ben je nog steeds aan het worstelen.
Alsof de draden plakken en je steeds opnieuw moet ontwarren. Tot de plak heeft losgelaten…
Daar ben ik nog niet.
En ook blijf ik aan het worstelen met mijn eigen empathie.
Tot hoever gaat die?
Zelfs ten koste van mezelf?!
Maar…maar…maar…
Steeds achteraf kon je zijn/haar logica benoemen als onlogisch, onjuist, verdraaid, gebaseerd op het weglaten van feitjes etc. Je eigen intelligentie weet het óok weer, hè hè. Zie je wel.
Alleen, ín de relatie kon je er niks mee, want als je die met het rationele inbrengt raak je weer gevangen in het web van de narcist en begin je weer opnieuw in de cirkel. Of word je afgestoten door een dosis boosheid waar je eng van wordt, of enorm door gekwetst… een andere tak van het web.
En hij/zij doet immers weer lief nu…het zal wel meevallen, overgaan, later beter worden, ik zal ermee moeten leren leven, ik zie het vast verkeerd, ik wil geen ruzie (meer), we praten later vast wel, hij/zij heeft zo’n zwaar verleden en komt vast daaruit voort, hij/zij kan er niks aan doen, het wel goed zie je? etc etc etc.
En dan heb je ook nog een kindje met de narcist…
Misschien komt er gaandeweg toch nog in-zicht…
Hoop je.
Wens je.
Altijd holistisch willen kijken en de persoon, zelfs de mooie ziel, ziende onder het gedrag. Het móet toch mogelijk zijn…toch? Normaal contact… Misschien zie je tóch niet helemaal juist…?! En ach, zijn/haar gedrag, zelfs toen, hij/zij bedoelde het niet zo… de gevolgen zijn er wel die niet om te draaien zijn. Psychologisch.
Ook al vindt de narcist dat dat ‘voorbij is’…
Now you’ve finally let me go.
It hurts.
It hurts like hell…
Your acceptance is making me mourn.
And tears are running and running down.
Crazy how it feels right now
All I wanted was to free us from a toxic venom
A lot of resistance, a lot of begging to hold on
And now time has finally come to fly again,
Now I can’t fly because vision has become so blur of tears.
How come it has to go like this
How come the pains so strong and deep
How come you get to see it all
But only after breaking all…
All I wanted was to walk this path together
You just couldn’t dive and feel
I got drained along the way
And now we’re nowhere and apart.
The beginning of your true soul’s life
And for me regaining mine
Just not together anymore
It hurts, it stings, as if there’s an open wound.
Torn and amputated
The only way…
Wishing you can hold on to your proces
And me finding myself again
So we can meet each other again
This time on healthy energetic grounds
And our beautiful son gets to truely know you too
And learn from you
Your wisdom is so big.
You are so strong.
Please do this and go through all this.
I can’t bring him up all by myself…
He needs and deserves your inner wisdom as well.
I’m just his mother…
You are his father.
Work! Become this man! This true pure being you are inside! And then learn him everything you know…..like only you can….
I feel scared….
So much has happened the last 1,5 year. As I think things couldn’t get worse, they do.
As I think I can’t have more, I have to deal with more.
As I think I want to get out of it, I can’t…
One big issue of mine is, I want people to understand me… in friendships, relationships, acquaintances. It’s very very difficult for me to let things glide of me, or turn around, without both understanding what’s happening. The ‘why’.
Why things are not working.
Why things are happening.
Why you/me act the way you/I do.
Preferably get to a shared understanding.
Not think the same, but at least understand each other…
Life shows me again that apparently that is impossible..
‘Malheureusement’, in French language.
The result is the feeling of a lot of pain inside. It hurts me… things don’t glide of my back easily, or actually just don’t. They stuck.
And I stay in contact, situations, longer than I should. I dive deeper than most do I guess. Analysing. Trying to grasp what’s happening, trying to achieve this mutual understanding, trying to heal situations also, trying.. and giving it energy.
What becomes lost energy… and partly loosing myself for some time.
And now I feel scared.
I feel stuck.
Unable to flee.
Forced.
Without knowing how to stand up much longer…and almost literally speaking…
I long for peace.
Peace of mind.
Peace of living.
Peace of just taking care of myself and my boy. Nothing more….
I am scared to choose for myself in situations where others are involved. Even when they do it all the time despite my feelings.
I’ve stayed too long.
I’ve ignored my own needs too long, or set them aside.
What if you really really need to leave for your own health, but that means becoming an ass of a person? Because that means leaving another on its own as well?
What if you simply can’t go on…? When is not a question anymore of wanting or not, but just feeling you’re on the verge of crashing yourself? What do you do?
Do you let yourself be dragged down further because the other doesn’t accept your ‘can’t go on no more’?
Seriously.
Having a chronically energy problem since 11 years..
I was pregnant 9 months, stress during pregnancy because of relation and situations.
I gave birth naturally ♡ and day 3 had to deal with immense stress from partner while recovering still in hospital.
I got a lot of stress by partner after 3 weeks by his choices (again) plus being judged by my inability to give solo attention on that person.
Life threw in a mix to on his health by cluster headaches (suicide headaches).
Me getting past the initial hormone flow of energy after birth and starting to feel exhausted cause of too much stress and not enough calm recovery.
2 months away, recovering a bit from the load of happenings, financial stress, physical stress, mental stress. 2 out of 3 strongly related by the relationship and that person’s choices and my inability to get a true say that results in act.
Getting back and a short ‘happy’ time where hope enters.
Smashed again.
Addiction starts again in partner….but it’s not his but my problem…I make things aan issue. I shut up. I try.
I start feeling emotionally incapable of giving anymore.
I gave my everything in that matter over 2,5 years.
I get threatened by being left once again by him, his anger and frustration inside him and also feeling not okay.
I can’t bring up the energy anymore to stop him after so many times and pains, so I accept the break up. I leave for my family to get 2 weeks of rest. Something has snapt inside, impossible to repair this time.
Getting back things are again put into the continuing of our relationship by him… things start to become scary..
Not feeling free. Scared physically and mentally because of his state of being. Surviving mentally. Not being able to truely say how it is for me…because of not being sure of being safe..
And over a week ago, locking myself up in the bedroom, after saying again that it’s toxic for the both of us… him becoming ill too often lately, me having to rest more and more and feeling ill and millions of physical warnings, our son who starts to show frustration.
What did I mean?
Well…my feelings haven’t changed yet (2 or 3 weeks before that I dared to say I didn’t see it anymore for us to continue, him not accepting it, we (Finally, me trying this already for a year so it somewhat feels late..) started with a very very good coach I know after that announcement).
That triggered full hatred…
Scary hatred.
I locked myself up and had made an escape plan in my head. My friend was contacted and knew my situation.
Things calmed down luckily a bit the day after. I left for 4 days staying with my friend.
Got back.
Partner after this week of also feeling burned out, emotionally instable, me empath but very alert.
Him finally going to work….and next morning the intensive care issue. Lungs.
Fluid behind, complication collapse, lung not being attached anymore (!), examinations etc. Emphysema. Hole in lung. Still waiting now…
Ill.
And me in this life we’ve chosen and impossible to live alone here with the chores of wood-water-Joshua-myself-animals, overworked, overstressed (physically, emotionally, mentally) exhausted. Trying to arrange everything and then getting judged from someone in the hospital…
I feel sucked empty…drained myself (‘funny’ saying while he’s the one with a drain..).
I’m really totally through…
You don’t leave someone who’s I’ll….
But I literally can’t go on myself either…
De tranen die rollen,
Ze tollen, over mijn wang.
Bang, ben ik niet voor dit water,
Pas later, zal het mij beter doen voelen.
Woelen, in mijn bed,
Retteketet, gaat het in mijn hoofd.
Beloofd, had ik mijzelf….
Geen gedelf, van dit mooie hart.
‘Zwart’, en zwaar voelt het nu even,
Maar geven, zal het opnieuw en vol,
Bol, zal mijn hart weer van liefde staan.
Maan, help jij mij helen lief en zacht?
In de nacht, waar je straalt door de levens heen,
Geen één, zo welkom als jij,
Wij, wakker in de nacht.
Zacht, leg ik mijn hoofd weer neer,
Hartezeer, morgen zie ik je vast weer…
Time to say goodbye.
Tegen dingen die nu lang genoeg geduurd hebben. Buiten mij die niet veranderen zullen. Binnen mij die nu veranderen zullen.
Frankrijk is een uitdaging. Net als alles wat er sinds die tijd in mijn leven is.
Een ander land brengt andere mensen. We zijn hetzelfde en toch is er onzichtbaar verschil.
Komt nog bij dat de taal een wezenlijk onderdeel is van contact en communicatie in ons leven. En mis je daar een kennis in? Dan is ook het contact anders dan wanneer je in je ‘moederland’ leeft.
Ik heb ontdekt dat ik prima kan laveren van de ene naar de andere plek. Uitdagingen in vernieuwing is mij niet vreemd en geeft me vaak een boost. Me werkelijk vestigen is een langdurige uitdaging die wel wat moeilijker is. Vooral als je dan in een ‘verloren’ hoek gaat wonen in een ander land met een andere taal en je ook nog een prachtig kindje krijgt op de prachtige plek genaamd ‘la Marre’.
Ook wel vluchtig vertaald als: ‘er schijt aan hebben’ 😉.
In mijn optiek dus je eigen leven leiden ongeacht wat anderen denken. Vol in je kracht.
Maar goed. Ver weg en wat geïsoleerd dus.
Ik heb me jarenlang laten meevoeren door de gebeurtenissen in mijn leven. Niet in staat een rem erop te zetten en eens werkelijk te voelen en verwerken en stilstaan bij wat er langskomt en gebeurt. Iets wat ik nodig heb in het leven.
Het heeft me veel gekost, en veel gebracht.
En nu is het weer tijd om de regie in mijn eigen handen te leggen.
Leerzaam verder te gaan.
Soms vraag ik me vertwijfeld af ‘hoe??’. Aangezien ik al mijn energie zowat in mijn zoontje stop en ernaast niks overhoud.
Maar toch voel ik diep van binnen weer die mogelijkheid en het mogelijk zijn, dat ik verder mag en kan.
Ik laat me varen.
Opnieuw.
Maar ditmaal door en met mezelf.
En dan geniet ik van de weg en ben ik net zo benieuwd welke havens ik aan zal doen!
When I wake up I begin my day thinking of you!
Will you kick me again and let me know you are full of life?
Some days go really well.
Others we don’t talk about…
Today I wish for a really well day.
Yoga-ing you around my belly.
What is being pregnant a weird and special experience!
Sometimes you are a far away something growing inside and me rationally knowing this.
Sometimes you come so close to a little baby human being that I already want to hug and hold you even though you are still inside.
I love you. And will love you.
I’d love to live on a cloud where everything is perfect.
Knowing life is not living in this cloud.
But as long as I can visit my cloud every now and than, I’m happy to live these crazy things in what is called life.
I’m sure I’ll let you know what it is to be on a cloud sometimes 😉 .
While I’ll guide you, or support you through life. Since I won’t know everything and I’m sure you’ll be the wiser one of us two!
You may learn me all you are.
Now the day has started again and I’m going to have to get some earthy stuff done. That’s how it goes. That’s life. But the beauty lays in these things some people say. For me, the beauty lays in the green around me, when I look over my shoulder while doing earthy stuff. The bird who sings and makes me aware of this life next to life. The sun that warms my face or lights up the room. The wind that messes with my hair. Than, if they manage to enter my conscious and draw my attention, I feel only love and joy. They hold all power to a happy life .
That’s life. The little things that make you feel alive! 🙂
En toen zag ik ineens felle lichten door de deur vanuit de huiskamer naar de keuken…!?! Ik schrok op en rende naar de keuken en trof daar brand aan! Er stond een luie stoel in brand… Best wat vlammen al.
Ik riep M! Brand! En ook hij snelde toe.
Ik reageerde met ‘weg met die stoel, het huis uit!’ . Niet echt een slimme reactie. Maar het enige wat ik me kon bedenken was, we kunnen nergens mee blussen (geen blusapparaat) en dus wil ik geen huis in de fik en dus moet die stoel weg. Niet beseffend dat een brandend object verplaatsen juist veel gevaarlijker is…
Uiteindelijk kon M beter nadenken en liet de stoel staan, terwijl ik toch nog even gauw een kussen buiten smeet wat flink in de hens stond. Met risico zelf mijn kleren die ik aanhad in te brand te laten vliegen. Wat gelukkig niet gebeurd was.
En M kon ten minste nadenken dat we ook een kraan hadden en dus emmers water konden vullen en lozen 😉 . He saved the kitchen… Flinke plassen water, ik die nog eigenwijs wilde helpen met mijn inmiddels al dikke buik, en hierdoor bijna uitgleed, wat mijn buik en lies weer geen goed deed en me uiteindelijk in tranen deed belanden van de spanning…
Gelukkig is alles goed afgelopen! Ligt er nog een afgefikte stoel buiten momenteel. En zijn we véle malen zorgzamer met vuur nu… We hebben een open haard in de keuken, ontzettend fijn en mooi en leuk. Met een scherm ervoor uiteraard om spatten te voorkomen. Maar het is dus niet de bedoeling er iets brandbaars dicht in de buurt te laten staan wanneer we zelf niet in de buurt zijn en erop zitten…
Dit was even een flinke wake-up call, zullen we maar zeggen.
Ik ben natuurlijk meteen benieuwd naar de betekenis in energetische zin wat dit dan weer te betekenen heeft 🙂 .
Hier houden de avonturen niet op! We hebben een nieuwe auto moeten kopen, een betere, voor M zijn werk die veel moet reizen, en omdat we uitbreiding van ons gezin krijgen over een paar maanden, en de oorspronkelijke gele bolide niet zo te vertrouwen meer is op duurzaamheid… We moesten destijds echt snel een auto hebben toen de onze total loss was gereden en dat heeft helaas geen goede bak opgeleverd. Hij rijdt heerlijk! Maar, niet betrouwbaar op grote afstanden enzo. En momenteel sluit de bestuurdersdeur niet meer ;-). Maar goed dat we al een andere hebben nu.
En M worstelt al anderhalve maand met de longen, longontsteking die pas na 2 antibioticakuren wegging, maar momenteel lijkt het weer slechter te gaan. Een eigenwijze M die denkt dat dat allemaal maar vanzelf overgaat zonder aan gezond leven te denken en zichzelf in acht te nemen. Dus ik als zogenaamde gezondheidsfreak nogal raar sta te kijken van zo’n instelling! Wat kunnen mensen toch verschillend zijn!?
Ondertussen begin ik lekker tonnetje rond te worden daar in het midden bij mijn buik 😀 . En de kleine laat zich zeer geregeld voelen, gelukkig! En voel ik me op wat stressjes na best goed. Pinguïn-lopen begint al een beetje moet ik wel zeggen, haha. Die buik, die beïnvloedt een boel!
Het leven gaat gestaag zijn gang hier, op ‘La Marre’, we zullen het ook wel ‘Ecomarre’ gaan noemen! Het project toch levend houden hè. Ook al zijn we natuurlijk enorm vertraagd, zoals dat altijd, en met ons ook, gaat.
Een longontsteking erin, auto reparaties, zwangerschap, bezoek, en gewoon het werkende leven tussendoor.
Maar we genieten volop. Ik geloof dat we hier momenteel behoorlijk gelukkig zijn. Ik kan ook echt zeggen dat ik me fijn voel en blij met het samen zijn. De eerste tijd was geen makkelijke tijd samen, maar op dit moment zijn we gelukkiger dan ooit met elkaar. En dat is erg fijn! ❤
Ook met mijn gezondheid gaat het nu, voorzichtig, weer wat beter. De zwangerschap is niet zomaar iets, en zeker niet met een lichaam dat toch al een berg minder energie heeft dan een gemiddeld persoon. De beperking draag ik altijd met me mee, en dat werd even heel duidelijk extra bevestigd de eerste maanden. En nu voel ik me eindelijk op mijn ‘oude beperkingsniveau’ zal ik maar zeggen. Extra energie. Nog altijd in de middag naar bed, maar een stuk korter is mogelijk! En
de rest voel ik me actiever, en blijer, en zin om dingen te doen.
Wat ook duidelijker wordt voor mij, is dat ik hier mijn leven indelen zal. Logisch, denk je. Maar ik hield nog best wel vast aan Nederland. En zal dat waarschijnlijk toch altijd wel doen. Maar ondertussen heb ik ook vrienden gemaakt, nou ja, meer kennissen, en twee vrienden. Waarmee ik met één gisteren heerlijk naar een klankavond met gongs ben geweest. Het was voor mij al meer dan een jaar geleden dat ik iets heb ondernomen, echt puur voor mezelf, buiten de deur. De financiën zijn er niet naar, en mijn energie was er ook niet naar. Maar eindelijk kon ik iets doen, wat ik graag doe, en waar ik ook in Nederland mijn adresjes voor wist. Tevens zelf een aantal klankavonden heb gegeven!
En ditmaal onderging ik een klankbad met de kleine in mijn buik. 🙂
Ik geloof dat die ook heerlijk mee is gaan bewegen op momenten! Erg leuk. En bijzonder.
Zwanger zijn is een hele reis. Voor mij een bewustwording van allemaal patronen die ik mogelijk zou kunnen uitdragen, (maar niet wil uitdragen…) als ik niet bewust ervan zou zijn. En over het ‘zo hoort het en gaat het etc’, terwijl ik juist zo vrij in het leven wil staan en dus vrij om te laten komen wat komt en niet omdat het zo hoort! Dus ontstaan er uitdagingen, spiegels om aan te kijken, voor ons beiden. Wat is de balans?
Ik begin me steeds zekerder te voelen. En dát, is zeer welkom en prettig. Ik heb er zin in, in de hele weg. Ok, eerlijk? De bevalling, waar ik voor ik zwanger was weleens van dacht ‘ik kan dat en doe het zo en helemaal zen…’ , (naïef? 😉 ), daar kijk ik nou nog niet echt naar uit. Maar ook dat begint langzaam te veranderen in meer rust ernaartoe. Rust van binnen. Innerlijke rust. Ik doe yoga thuis, ik mediteer, ik leg soms kaarten, ik zing/chant wanneer ik zin heb en ik leef door thuis bij te dragen en de dieren te verzorgen. En soms schrijf ik een artikel voor een vriend van me op de site www.hennepman.nl , zoals deze drie artikelen: De geschiedenis van hennep, het artikel de natuurlijk hondenshampoo met hennep en het artikel over henneptegels op festivals. Alles gelinkt aan hennep. Eigenlijk erg leuk en leerzaam ook, alternatief en ecologisch. En schrijven, wat vind ik dat leuk! Dat zou nou mijn ideale werk zijn 🙂 .
Dus alles gaat gestaag zijn gang. Tijd om de winter in te gaan. Het hout ligt al deels klaar, de kachels branden al geregeld. De huiskamer is een fijne plek, en ik voel me fijn waar ik ben. Eindelijk hebben we na bijna 4 maanden ook weer wat regen gehad wat de grond gulzig opzoog in haar droogte. De bomen verkleuren, nu ook echt van de herfst, in plaats van de droogte. En de wilde zwijnen laten de omgewoelde plekken zoals gewoonlijk weer duidelijk zien… Yes. Winter, kom maar op!
Lief mysterieus wezentje van zijn,
In mijn buik groeiend, zacht en klein.
Ik zie je niet,
Ik hoor je niet
Je bent er, en groeit gestaag.
Stil als een muisje,
Kijk je en wacht je af.
In mijn buik als huisje,
Het hele gebeuren, voelt best een beetje maf.
Twee vruchtjes zijn je voorgegaan,
Maar jij bent degene die graag op aarde wilt bestaan.
Wat zal je worden? Welk lichaam zal je leiden?
Een meisje? Een jongen? Gauw genoeg zullen we het weten.
We leven hier in de bergen,
Ik leer nog elke dag,
En hoop dat je zult genieten,
Van moeder aarde haar glimlach.
Dankbaar voor het wandelen op haar huid,
Het plukken van haar vruchten, voor mij is er geen onkruid.
Wat kan een moeder doen en geven?
Misschien is het belangrijkste echt en vol te leven.
Bijzonder zijn we beide, bij wie je hebt gekozen
Om ter wereld te komen en op te groeien.
We zijn benieuwd hoe dit boek zichzelf ontvouwt, nieuwe verhalen schrijft, en leven geeft.
Een roerige wereld, maar een liefdevol nest,
Het leven is er, op zijn volle best.
Wees welkom, stralend sprankeltje van nog onbekend zíjn.
Mijn lief bundeltje ‘klein’…♡
Bijna een jaar geleden besloot Mick voor zichzelf dat hij twee katten ging redden van het asiel waar ze anders heen zouden moeten. Nog geen jaar oud, of nèt. Hoe nobel ook, echt níet mijn ding. Katten. Lief, leuk, maar dan van een ander. En gezien onze plannen en setting dacht ik alleen maar, ‘idioot!’.
Ja ik ben wel een dierenvriend, maar wil er wél voor kunnen zorgen en ik heb mijn situatie qua lijf, maar ook qua wonen en onzekerheid niet geschikt bevonden om de verantwoordelijkheid te nemen voor een dier. Hij denkt daar heel anders over, besluit eerst zulke dingen te doen en erna zien we wel verder… Nou ja, zijn verantwoordelijkheid. Dat moest hij ook wel weten dan, en zo gezegd.
Wat keuzes betreft sta ik er nog steeds hetzelfde in. Maar goed, bijna een jaar verder dus, veranderd het wél wat met een band met de dieren. Ze moesten eigenlijk weg, gezien het vertrek naar Frankrijk, maar wat niet lukte om een goede plek te vinden. Dus vertrokken we toen met twee honden en twee katten en wat bagage in de hele lange autorit naar Frankrijk. Ik had een Ford Fiesta… 😀
Eenmaal hier, wenden ze heel snel en al gauw leefden ze prima buiten in het dorp en de velden. Ze sliepen in de raamkozijnen, buiten. Het ging heel goed allemaal.
Toen hierheen, ons paradijsje in de natuur. Twee weken zaten ze eerst binnen, maar wilden wel graag naar buiten, zo buitenkat als ze waren sinds ze bij ons waren. Dus na die tijd naar buiten en het was super! Voor hun nog meer een paradijs dan voor ons of de honden geloof ik. 🙂
In het dorp gingen ze vaak mee de honden uitlaten, mee wandelen dus. Nooit geweten dat katten dat deden en de moeder van de restauranthoudster in ons dorp (serieus, we hebben een haute-cuisine restaurant in het dorp waar men van verre naartoe komt. Maar echt, verder is er níks! Alleen een noodwinkeltje voor drie halve dagen in de week!?! Supermarkt is een half uur rijden… Maar restaurant, dat is er wel! ) moest daar ook vreselijk geamuseerd om lachen toen we daar een keer een drankje deden en de katten ons waren gevolgd en beneden op ons wachtten.
Bliksem en Rudolph. Twee rode katers. Twee broers van twee jaar oud. De liefste leukste speelkameraden.
Hier ging het ook goed. Zelfs de hele berg verkenden ze! Hoorden we van Bliksem wat gemiauw van verre ergens op de berg. Dan miauwden we terug, en dan ging dat heen en weer tot hij ons kwam begroeten van dichtbij. Ontzettend aandoenlijk. Zo was het een gewoonte geworden dat we met elkaar ‘praatten’. Ze liepen mee de moestuin in, welke op berg zo’n 250m verder ligt, over het riviertje, rotsblokken, struiken door.
Drie dagen geleden zat ik nog op een boom op de berg een stuk in de middle of nowhere, en waren ze om me heen aan het jagen en spelen, samen met de honden. Af en toe kroelen komen halen en weer verder. Als je ze riep, dan kwamen ze bijna altijd!
Tot twee dagen terug in de avond, na hun eten. Mick hoorde een kattenkrijs, wat wel eens sporadisch gebeurt, bij een andere kat bijvoorbeeld. Maar sinds die tijd, is Bliksem verdwenen… We kunnen er wel vanuit gaan dat hij prooi is geworden door een vos of das… 😦 . Want hij is er nooit op uit gegaan op een manier dat hij niks meer liet horen, of lang weg was. Maar nu is het stil…
Geen gemiauw meer van de berg.
Geen gemiauw meer als hij terug komt van een avontuur en knuffels wil.
Geen boevenstreken meer en zacht geknuffel van onze Bliksem.
Maar het ergste vind ik het voor Rudolph. Geen idee hoe katten ermee omgaan en of het emotioneel veel doet. Heel hun korte leven samen geweest. Echt speelkameraadjes geweest. En nu is hij toch echt alleen voortaan. Hij haalt al wel meer knuffels sinds Bliksem weg is. Krijgt ze ook wel. Maar toch, is geen Bliksem met wie hij door de tuin rent!
Nooit gedacht dat ik ooit om een kat geven zou.
Maar ja, er zijn wel meer dingen in mijn leven nooitgedacht…
Toch voelt het als een leegte even nu.
Dag Bliksem. Stiekem was je toch een maatje geworden van me en ik mis je aanwezigheid! Je was de mooiste rode kater die ik ook gekend heb!
Toedelemiauw!
❤️
Bliksem en profilKatten in doos
❤
Bliksem en Rudolph
Bijna een jaar geleden besloot Mick voor zichzelf dat hij twee katten ging redden van het asiel waar ze anders heen zouden moeten. Nog geen jaar oud, of nèt. Hoe nobel ook, echt níet mijn ding. Katten. Lief, leuk, maar dan van een ander. En gezien onze plannen en setting dacht ik alleen maar, ‘idioot!’.
Ja ik ben wel een dierenvriend, maar wil er wél voor kunnen zorgen en ik heb mijn situatie qua lijf, maar ook qua wonen en onzekerheid niet geschikt bevonden om de verantwoordelijkheid te nemen voor een dier. Hij denkt daar heel anders over, besluit eerst zulke dingen te doen en erna zien we wel verder… Nou ja, zijn verantwoordelijkheid. Dat moest hij ook wel weten dan, en zo gezegd.
Wat keuzes betreft sta ik er nog steeds hetzelfde in. Maar goed, bijna een jaar verder dus, veranderd het wél wat met een band met de dieren. Ze moesten eigenlijk weg, gezien het vertrek naar Frankrijk, maar wat niet lukte om een goede plek te vinden. Dus vertrokken we toen met twee honden en twee katten en wat bagage in de hele lange autorit naar Frankrijk. Ik had een Ford Fiesta… 😀
Eenmaal hier, wenden ze heel snel en al gauw leefden ze prima buiten in het dorp en de velden. Ze sliepen in de raamkozijnen, buiten. Het ging heel goed allemaal.
Toen hierheen, ons paradijsje in de natuur. Twee weken zaten ze eerst binnen, maar wilden wel graag naar buiten, zo buitenkat als ze waren sinds ze bij ons waren. Dus na die tijd naar buiten en het was super! Voor hun nog meer een paradijs dan voor ons of de honden geloof ik. 🙂
In het dorp gingen ze vaak mee de honden uitlaten, mee wandelen dus. Nooit geweten dat katten dat deden en de moeder van de restauranthoudster in ons dorp (serieus, we hebben een haute-cuisine restaurant in het dorp waar men van verre naartoe komt. Maar echt, verder is er níks! Alleen een noodwinkeltje voor drie halve dagen in de week!?! Supermarkt is een half uur rijden… Maar restaurant, dat is er wel! ) moest daar ook vreselijk geamuseerd om lachen toen we daar een keer een drankje deden en de katten ons waren gevolgd en beneden op ons wachtten.
Bliksem en Rudolph. Twee rode katers. Twee broers van twee jaar oud. De liefste leukste speelkameraden.
Hier ging het ook goed. Zelfs de hele berg verkenden ze! Hoorden we van Bliksem wat gemiauw van verre ergens op de berg. Dan miauwden we terug, en dan ging dat heen en weer tot hij ons kwam begroeten van dichtbij. Ontzettend aandoenlijk. Zo was het een gewoonte geworden dat we met elkaar ‘praatten’. Ze liepen mee de moestuin in, welke op berg zo’n 250m verder ligt, over het riviertje, rotsblokken, struiken door.
Drie dagen geleden zat ik nog op een boom op de berg een stuk in de middle of nowhere, en waren ze om me heen aan het jagen en spelen, samen met de honden. Af en toe kroelen komen halen en weer verder. Als je ze riep, dan kwamen ze bijna altijd!
Tot twee dagen terug in de avond, na hun eten. Mick hoorde een kattenkrijs, wat wel eens sporadisch gebeurt, bij een andere kat bijvoorbeeld. Maar sinds die tijd, is Bliksem verdwenen… We kunnen er wel vanuit gaan dat hij prooi is geworden door een vos of das… 😦 . Want hij is er nooit op uit gegaan op een manier dat hij niks meer liet horen, of lang weg was. Maar nu is het stil…
Geen gemiauw meer van de berg.
Geen gemiauw meer als hij terug komt van een avontuur en knuffels wil.
Geen boevenstreken meer en zacht geknuffel van onze Bliksem.
Maar het ergste vind ik het voor Rudolph. Geen idee hoe katten ermee omgaan en of het emotioneel veel doet. Heel hun korte leven samen geweest. Echt speelkameraadjes geweest. En nu is hij toch echt alleen voortaan. Hij haalt al wel meer knuffels sinds Bliksem weg is. Krijgt ze ook wel. Maar toch, is geen Bliksem met wie hij door de tuin rent!
Nooit gedacht dat ik ooit om een kat geven zou.
Maar ja, er zijn wel meer dingen in mijn leven nooitgedacht…
Toch voelt het als een leegte even nu.
Dag Bliksem. Stiekem was je toch een maatje geworden van me en ik mis je aanwezigheid! Je was de mooiste rode kater die ik ook gekend heb!
Iedereen kent bijna wel dat programma “Ik vertrek”, of voor sommigen daarin is “Ik verrek…” wellicht beter. En al meerdere keren worden wij ernaar verwezen, alsof we er ook in zouden passen! Wij? Ech nie, daar gaat alles altijd mis. Bij ons nooooit! 🙂
Maar goed, onze versie van “Ik vertrek” betekent vooral veel:
GEDULD.
Waarschijnlijk meer nog omdat we in een Mediterraans gedeelte vertoeven en echt alles ‘wel een keer’ gedaan gaat worden.
Geduld, the keyword! Iets wat ik al mijn hele leven tot in detail beoefen en beheers XD .
Geduld met internet laten aansluiten, ongeveer een maand. En als je dan je internet en telefoon wilt verhuizen? Dan heb je ook zeker een aantal weken ‘vertraging’. En het leuke is, ze sturen je vol overtuiging in je geduld hoekje, want alles komt goed, gewoon even geduld hebben meneer/mevrouw. Mijn vriend werd pisnijdig en daardoor heel stellig aan de telefoon waarop de telefoniste van de provider de telefoon maar ophing. Met als gevolg dat ik heel stoer in mijn gebrekkig Frans, houtje touwtje etcetera, de telefoon pakte de dag erop om naar deze instantie vanuit mijn vrouwelijke onschuld ( 😉 ) en buitenlandse “ik-niet-begrijp-alles” eens even met ze wilde praten. Met als gevolg, de dag erna maar weer de telefoon pakte om het opnieuw te doen, ze hadden immers beloofd terug te bellen die vorige middag maar dat gebeurt uiteraard niet. En dan nog een dag te wachten na al een paar weken beloofde werkzaamheden die gedaan moesten worden, voor die tijd konden we geen internet hebben namelijk. Dat ze dat dan niet gewoon in de ruime tijd van de omzetting gedaan hebben is altijd weer verrassend. Tegen beter weten in momenteel.
Maar, deze dame heeft het wel geregeld! Zomaar in het Frans telefoneren met een instantie en niemand die de hoorn even van me overneemt als ik zoek naar woorden. Dus ja, wel trots! Na 3 telefoontjes was het ’s middags ineens geregeld. We hadden internet en telefoon. En wat er dan moest gebeuren aan werkzaamheden? Zoals we al wel hadden gedacht, gewoon een schakelaar omzetten ergens in een kastje vanaf een centrale. Die werkzaamheden waren inderdaad erg zwaar… 😉
Dan heb je dit als voorbeeld. Maar ook met alle andere instanties. Zelfs met buren die artisane klussers zijn bij je moet je geduld hebben! En vooral, duidelijk (vroegtijdig) data afspreken, anders gebeurt het meestal dat jouw verwachtte en gehoopte datum overschreden wordt. Mediterraans dus.
Zo ook met Mick zijn werk zoeken.
Geduld.
Ik met de dingen die ik wil doen maar mijn lijf me beperkingen oplegt.
Geduld. Oh wacht, dat ligt niet aan Frankrijk en hun mentaliteiten… 😉
De normale portie geduld in alle processen is natuurlijk ook aanwezig. Situaties die geduld vragen, pech met de auto en geen garage kunnen vinden die het binnen een week oplost en dus stilstaan in feite zonder vervoer en wel een auto moeten huren (waarvan??) om naar werk te kunnen gaan en de verhuizing te kunnen blijven regelen.
Anouk, Mick, heb nou maar gewoon:
GEDULD!
‘Alles zal rechtkommen’. Alles komt goed. Er is een opening gemaakt van onze keuken naar een tuin-/werkkamer die veel woonplezier toevoegt in ons huis (alleen nog ‘een keer’ afgewerkt moet worden met cement pleister en een deur. Dat komt wel, een keer 😉 ). De waterslangen voor drinkwater zijn geleverd, ook na uiteindelijk wat vertraagde weken, met de bijbehorende opslagvaten, om ons bronwater op een juiste manier naar het huis te laten geleiden. Nu nog leggen en aansluiten, gebeurt ook wel een keer. Het dak met een paar gebroken dakpannen waar de regen 2 weken lang een lekkage heeft kunnen veroorzaken? Opgelost natuurlijk! Omdat ik gewoon een stoere bink heb als vent 😉 .
😀
Wij hebben gewoon meer geduld dan we geleerd hebben! En komt alles goed.
En is er eindelijk, durf het nog niet goed uit te spreken want er is hier ook iets met goede berichten en hoop creëren wat uiteindelijk dan toch weer niet doorgaat, zicht op meer werk en zekerheid voor mijn partner. Dat betekent voor mij als dit werkelijk zo is, rust in mijn kop! En mogelijkheid om dan vanuit die rust te gaan creëren. Daar kijk ik erg naar uit.
Gelukkig hebben we óok een prachtige omgeving, veel zon, een heerlijk meerdaags bezoekje van een lieve vriendin van me, die net als ons toen nog op de berg moest poepen 😛 , een moestuin, watervalletjes, douchen met water uit een pan op het gasfornuis, een huis, lieve buren, lieve dieren om ons heen, oh ja: SCHORPIOENEN! Ja echt.. Hier leven blijkbaar zwarte schorpioenen!?! Nooit geweten. En creepy, maar wel mooi. En hebben we schatten uit dit huis te zoeken, gemeubileerd gekocht en alles is hier laten staan, dus dan snap je wel. Zelfs boekenreeksen uit de jaren ’20! gereedschappen die bijna vergaan zijn en nog ouder ooit met de hand gemaakt. Wij vinden dat wel leuk. Genoeg te zien en doen hier!
En alles met?
GEDULD! ❤
Life is an adventure!
De sleutels van ons domein!Een bloeiende lelie ❤Onze moestuin op de berg, nog in de beginfase.De SCHORPIOEN! 😮Tomaten worden uitgeplant.Dit verhaal wordt nog een keer verteld 😉 . Dit is trouwens onze nieuwe auto!Eindelijk rust een avond, bij onze brandende kachel in de keuken, met uitgebroken muur links te zien.Er werd ons gezegd onze niet-chemische septic tank op te starten als het ware, met yoghurt! Dus, dat heb ik gedaan, in de hoop dat het werkt. Ondertussen gebruiken we het toilet, alleen is de tank wel gaan ruiken, wordt vervolgd 😉 .Uitgeplante uien! gekregen van een vriend.
Of ik mijn beperking sinds 9 jaar volledig heb geaccepteerd? Ammehoela…nee dus. Dat lukt me niet. Hè sjips, toch niet volmaakt 😉 . Nee, echt, ik heb geleerd ermee om te gaan, maar heus er zijn momenten dat ik me vreselijk ellendig voel om het feit dat ik nog altijd niet aan de bak kan als een ‘volwaardig’ mens van mijn leeftijd, zelfs mijn 91-jarige oma houdt de dagen beter vol dan ik. Maar, ik praat er nauwelijks nog over, in het openbaar. Want ja, wat moet men met die info?
Ik huil er echt nog zeker soms om, en soms weer wat vaker dan gewoon soms. Vooral als ik tegen mezelf aan loop terwijl er zoveel te doen is en ik gewoon niet mee kan komen, of fysiek bij kan dragen, of die (bergen) dromen van mij niet zo gemakkelijk nagejaagd kan krijgen. Want ja, ik zorg er dan weer wel voor dat ik mijn dromen kan blijven volgen. En daar ben ik blij mee. Ook al vergeet ik soms dat ik er blij mee ben, omdat ik even wat minder mee kan en me nou niet echt happy-fijn in mijn lijf voel. Maar, slagen wil ik en dus zit er altijd wel die drive om door te gaan.
Zoals nu, ons prachtige project! Maar men, ook echt weer niet gemakkelijk, en ik geloof wel het grootste wat ik ooit heb aangepakt! Als alle randvoorwaarden soepel eromheen liggen. Prima. Dan kan het in alle rust op eigen tijd. Maar ja, zo zit het niet altijd in elkaar, die randvoorwaarden hebben hun eigen rand opgezocht en vraag ik me soms af waar ze die randen verstoppen 😉 . En waar mijn lichaam haar energie verstopt heeft.
En dan, als vanouds, komt dat ‘blijf vertrouwen’ om de hoek kijken. Echt, blijf vertrouwen! Wat als het allemaal mis gaat? Wat is het ergste dat kan gebeuren? Nou ja, dan heb je dat ook ervaren. Maar dat gebeurt niet! Het is te mooi om te verdwijnen, te mooi om op te geven óoit.
Dus nee, opgeven? Nooit! Accepteren? Ja, tuurlijk, doen we weer opnieuw! Het heeft geen zin om te sikkeneuren over wat niet kan, dat is namelijk een gegeven. Een ge-geven. Oh ja, zo zat het. Het was een hulpmiddel geworden in mijn leven om bewust te blijven. Alles wat er om me heen gebeurt leidt me alleen maar af van de kern. Ín die gebeurtenissen bij mezelf blijven. Dat was de kunst. En niet afgeven op mijn gezondheid, dat is net als je arm eraf proberen te halen terwijl die nu eenmaal aan je vast zit. Alhoewel dat technisch gezien wel zou kunnen, hmm. Maar goed. Zinloos dus.
Ik heb een liefde om me heen, twee honden, twee katten, een prachtig paradijs (als ik weer terugga dan, zit nu namelijk in Nederland eventjes) in de natuur op mijn eigen stukje privégrond waar vaak de zon schijnt en de rust me welkom toefluistert… Ik ga een eigen boom van zaadje naar boom laten worden, en daar planten. Dat ga ik doen. Zoals ik weleens vaker heb gezegd: Home is where you plant your tree…
Dus, adem in, adem uit, geduld, en groei. Dat over 40 jaar er al een behoorlijk mooie boom zal staan, eentje, die honderden jaren oud kan en mag worden. Dat ik vanaf boven mag kijken en zien, ja, die boom draagt de wijsheid die ik heb meegekregen met zich mee, aangevuld met alles wat erna kwam, en in verbinding met alle kennis der tijden van de kosmos. Zo’n boom. Geboren in liefde.
Dat lijkt me geweldig. En hoe simpel kan het zijn… Ik plant een zaadje en ga ervoor zorgen, en dan straks groeit deze uit tot een wijze mooie boom. En dat maakt me blij!
Wat is de wereld toch een bijzondere plek. Vol met uitdagingen, maar ook vol met parels! En ik, wij, hebben toch even mogen ervaren dat er parels zijn in tijden van pittige uitdagingen. Zomaar, zo voelt het toch. En dat zomaar, voedt een hele bak creatief denken en de zin en steun om door te zetten om iets moois neer te zetten.
Anderhalve week geleden was het vervelende gebeurd van een auto-ongeluk. Niet onze schuld, maar door iemand die op zijn telefoon zat te kijken tijdens het rijden op een kruispunt waarbij hij geen voorrang verleende en zo tegen onze auto knalde. Met als gevolg dat de auto zeer waarschijnlijk total loss is nu. Dit hebben we nog steeds niet gehoord, waarschijnlijk komende week bekend. Gelukkig geen lichamelijk letsel opgelopen, dat is een groot geluk in een ongeluk natuurlijk! Maar het gevolg is toch groot. We zijn het project gestart door het terrein op een bijzondere wijze te mogen gaan ‘beheren’ op aarde, maar financieel zaten we al tegen een enorme (voor mij soms flink stresserende…) krapte aan en in de afhankelijk van de auto in de bergen mocht daar echt niks mee gebeuren. Ach, het leven besluit dan even anders 😉 . En blijkbaar om creativiteit te stimuleren in plaats van zorgen. Ondertussen nog altijd geen auto, en andere wegen zoeken om dat kleine beetje werk dat Mick, mijn vriend, momenteel heeft gevonden en doet, toch te kunnen blijven doen.
Een aantal ontzettende lieve mooie mensen hebben ons spontaan geholpen met een donatie voor ons project zodat we doorgaan en de moed erin houden! En dit is zo hartverwarmend. Ontroerd als we thuis zaten erdoor.
Ook in mijn directe familie is er de steun voor ons. Wat zo goed doet. Met een werkopdracht geven, met een bijdrage, met altijd een open deur wanneer nodig, met mentale steun, met wat spulletjes die anders weggegooid zouden worden bewaren. Deze wereld is niet alles alleen doen, ik realiseer me dat we elkaar nodig hebben. Ik ben heel dankbaar voor de steun in mijn leven, en voor steun in nood die uit onverwachte hoek komt opduiken. En wij zullen hier de mogelijkheid tot ruil tegenover stellen, ik wil niet zomaar voor niks ontvangen namelijk. Wij hebben een prachtige plek en die zetten wij in als dank voor die steun en hulp! En straks ontvangen wij prachtige biologische producten uit eigen tuin die ook zullen bijdragen aan die dank om terug te geven.
Sinds het gebeuren heb ik nog wat stress erbij gekregen, maar ook veel moois. En heb ik het idee opgepakt, door een dichtbije tip, om te gaan “vloggen”, zogenaamd video-(b)loggen. Om ons project openbaar te maken om te kunnen volgen. Ik heb nog geen idee hoe ik dat vloggen moet aanpakken 😉 (dus ideeën en tips zijn welkom!) , maar ik zie het wel zitten. Ik vind het leuk om te delen (ik heb niet voor niks een blog…) en om ook iets te mogen betekenen in de wereld. Al is het alleen een glimlach soms. En ja, dat voedt mij ook weer. Ik kan dan misschien niet werken in een baan met mijn gezondheid maar ik kan wel andere creatieve wegen vinden om een bijdrage te leveren aan het geheel! ❀
Ik mocht de afgelopen tijd ook enkele energetische behandelingen geven, deels op afstand, en het is het fijnste ongeveer wat ik kan doen. Eigenlijk wil ik het liefst iedereen goed doen laten voelen en laten groeien in zichzelf en dat teweeg brengen. Uiteraard mag ik dat ook aan mezelf geven en dat mezelf in herinnering brengen. Maar ik voel me goed, als anderen ergens iets aan hebben waar ik een bijdrage aan heb kunnen leveren. En als ik met dit ‘eco zen-gevend’ project van ons anderen zich goed kan laten voelen, dan is mijn droom werkelijkheid geworden 😀 . Dan raakt die cirkel van leven voor mij compleet.
Er zijn vele projecten in de wereld, sociale, noodhulp, ecologische, enzovoorts, zelfs spellen die gecrowdfund worden om uitgebracht te kunnen worden. En wij vallen wel onder ecologische en sociale hoek geloof ik. Mijn dromen zo groot vaak, en ik hoop er een groot stuk van te mogen realiseren! Ik kan niet zeggen dat ik het niet probeer 😉 . Dus ja, waarom niet, misschien zijn er mensen die zo’n project als de onze graag zien en belangrijk vinden in de wereld en ook willen sponsoren, in ruil voor iets van ons als een verblijf wat wij zullen geven, of dergelijke, en berg warmte van ons 😀 .
De aarde als leidraad, het universum als geheel wat voor mij betekent een bijdrage leveren aan het goede, mooie, liefdevolle, natuurlijke en pure in het bestaan. Een fysieke plek als basis om zover te kunnen uitdragen als maar mogelijk is!
Dankbaar voor alle geweldige reacties op het openbaar maken van ons project in mijn vorige blog! Erg motiverend. Dankbaar, net zoveel voor de woorden en energie van anderen als daden als middelen. Wij gaan dankbaar verder.
Of misschien leidt mijn verlangen naar iets bijzonders, of juist gewoons: een fijn buitenleven, me juist in deze setting(-en).
Alleen de tijd zal het me laten zien. Of het makkelijk zal gaan, of juist niet, en misschien onmogelijk. Ik zet nu mijn zetten op dat het makkelijker mag gaan, met die zelfde tijd.
De Cevennen. Een prachtig groen paradijs. Een Atlantisch gedeelte en een Mediterraans gedeelte. Allebei echt magnifiek. Met bergen, tussen de ongeveer 300 en 1000 meter zullen we maar zeggen. Sommige glooiend, sommige steil, sommige met prachtige rotsformaties en kliffen, sommige met verborgen watervalletjes en poelen, eikenbomen en kastanjes, wilde kruiden wijdverspreid. Echt, een prachtig mooi gebied.
En laat ik nou daar….een huis met terrein hebben gekocht! Al even terug, maar nu durf ik het wel bekend te maken 😉 . Een terrein van 17 hectaren…! Ja werkelijk waar, 17ha berg en terras, bos en rotsriviertje, een eigen waterbron waar wel 2000/3000 liter per dag uit komt! Water, gefilterd door de berg zelf, zo schoon en drinkbaar als het maar kan. Geen bewoning erboven, geen menselijke vervuiling mogelijk. Zo maar, uit ‘onze’ berg, ons eigen water. Stap 1 naar zelfvoorzienend wonen afgevinkt!
Ik lijkt wel gek 😉. Een relatie, nog niet eens echt lang lang, een fysieke beperking waar niet omheen gegaan kan worden en voor mij nog altijd werken ergens buiten huis zo goed als niet mogelijk is, een land waarvan ik de taal nog maar net begin te spreken, weg van mijn familie en vrienden, en ondanks een partner en dieren, toch ook soms wel alleen. En dan? Een huis en terrein kopen. Met de gedachte, waarom ook niet? Die mogelijkheid is er gegeven aan me. Zo niet nu, wanneer dan wel? En waar? Maar, wat als alles misgaat…relatie, mogelijkheden tot werk en dus inkomen, mijn fysieke gestel… In het ergste geval? Dan was dit een leerweg en zal ik weer gedag moeten zeggen. Maar in uíterste geval.
Want! Ik heb een paradijsje tot mijn beschikking, een plek om voor te zorgen, om moeder Aarde in harmonie te laten zijn, om vruchten te plukken om van te leven en te voeden, om vol in verbinding te staan met het werkelijke natuurleven!
Dit stuk grond is in bruikleen. Zo voelt het. In bruikleen van Moeder Aarde. En wij mogen en moeten er goed voor zorgen samen, het in balans houden, het koesteren en liefhebben, het laten gedijen als nooit tevoren!
Wij, hebben deze missie en taak op ons genomen.
Ecologisch, biologisch, permacultuur, stralingsvrij, zelfvoorzienend, zielvoedend, rustgevend, lichaam en geest helend, bloemen en groenten, bos en hout, water en bergrivier, zon en warmte, vogels en vlinders.
Een paradijs.
En ik? Ik wil dit delen. Met iedereen die zich getrokken voelt hiertoe. Met allen die rust verlangen en een plek waar ze tot rust kunnen en mogen komen. In verbinding met de natuur, de aarde. Waar gewandeld kan worden. In de tuin met de handen in de aarde meegeholpen kan worden om je weer terug naar de kern te brengen. Of alleen al om je hoofd te legen om vervolgens te vervullen, een ware vervulling. Een plek die dienstdoet aan hart en ziel van velen.
Kamperend, of in de Bed en Breakfast kamer in ons huis. 17 hectare om te ontdekken. Of erbuiten, nog véél meer mooie bijzondere plekken, een hoogvlakte, grotten, wijnen proeven, mediteren bij de waterval met mij, behandelingen krijgen voor lichaam en geest. Groepsvakanties en bezinningsweken, schilderen voor een liefhebber, spiriwiri weken tot puur aards bezig zijn of genieten. Je kunt het zo gek niet bedenken en het kan geregeld worden! Een verblijf dicht bij de natuur, waar kan eten uit de tuin, water van ons terrein, composttoiletten, natuurlijk en ecologisch waar we maar kunnen.
Wil jij graag meehelpen op het terrein om dit paradijs mee te creëren? Een bijdrage leveren aan het te ontwikkelen project door bij ons te komen overnachten een tijdje? Misschien wil je er lekker tussenuit en je handen in de grond stoppen bij ons? Wil je graag privé een aantal dagen de meditaties en energetische en lichamelijke behandelingen in om tot jezelf te komen?
En verder schrijf ik binnenkort wat vaker, dat is mijn voornemen.
Wij wachten nu op de sleuteloverdracht, erg spannend en heel veel zin in! In mei, leggen alle vogeltjes een ei, en wij betreden ons bescheiden stulpje 😉. Van de zomer, vanaf juni zijn we helemaal beschikbaar. We zijn nu al hard bezig in de tuin, een oase van rust… Het lijkt me geweldig om dit een zenvolle plek te mogen laten zijn, in samenwerking met de natuur.
Dreams? Do come true.. ❤️
^Onze privé rivier!
^Hier nog flink begroeid, de zijkant met dakterras van ons huis.
^De vallei…
^Paradijselijke knusse omgeven zitplekjes. Ook hier is ondertussen al veel meer ruimte gecreëerd! Één van mijn favo plekjes om me terug te trekken hier. Fijne energie.
^Deze tuin is nu al een stuk bewerkt en als tuin gemaakt, het resultaat kan straks pas op de foto.
Zo, is dat ondertussen ruim 10 maanden geleden… Mijn laatste blog. Ik geloof dat ik in 10 maanden wel een aantal levens heb geleid qua hoeveelheid gebeurtenissen in mijn leven!?
Ik begon met het leven in een Yurt. En ondertussen is dat leven alweer veranderd van een Yurt naar een Middeleeuwse woning in de bergen in Frankrijk.
Je moet iets ofzo, met het leven? 😉
Nee, daarom doe ik het niet geloof ik. Ja, wel om wat van het leven te maken. En mijn hart te volgen. Maar het ‘grappige’ is dat ik juist de afgelopen maanden niet meer kon voelen wat mijn hart me nu precies zei. Ik voelde me geleefd door de settingen, problemen, omstandigheden, chaos. En echt, stilstaan bij mezelf lukte me niet meer. De grote lijnen wel, maar ik heb me mee (moeten?) laten varen. En zeker níet in de nodige interne rust…
Nu zit ik op een prachtige plek in de Franse Cevennes. Het mediterraanse gedeelte. En werkelijk, mijn dorpje is een pittoresque plaatje. De omgeving is prachtig, werkelijk waar. De mensen ongelooflijk vriendelijk, met hun verdere gereserveerdheid. En de mogelijkheden om hier een paradijsje in de natuur te verwezenlijken zijn er. Mijn droom om ooit een eigen terrein te hebben, waar ik de dingen kan doen die bij mij passen, zoals een soort centrum om mensen te kunnen ontvangen voor fijne weken ‘bien-être‘ , voor zichzelf en hun ontplooing, en kunstzinnige creatieve dingen, zou hier zeker goed mogelijk zijn. En dat is fijn.
Toch heb ik eerst wat aan te gaan in mezelf momenteel. Ik voel(de) me geregeld verdrietig, omdat ik even niet happy was en nog niet structureel ben op dit moment, omdat ik mezelf enorm rem in het doen en durven doen en staan. Voor mezelf. Voor wie ik ben. Buiten alleen mezelf.
Ook al doe ik enorm veel qua stappen, de kern is om van binnenuit te gaan staan voor wie ik ben. En die was ik even kwijt geraakt de afgelopen maanden. Nu langzaam, komt ze weer terug. En voel ik haar unieke stralen weer vaker, waar ik zo blij en warm van word, van binnen.
Niet alles is rozengeur en maneschijn, en ik besefte mezelf dat ik best mocht toegeven dat ik een periode doormaak(te) van pittigheid en me niet zo happy voelen. In plaats van mezelf er tegen te verzetten. Omdat ik dondersgoed weet hoe fijn en blij en gelukkig ik me voelen kan. Wat ik gelukkig ook al die tijd nog steeds had met momenten. Geen depressiviteit, maar wel een wat zwaardere periode.
Het zal een nodige transformatie periode zijn. Want alles is veranderd, en is nog bezig met veranderen. Ik zit niet meer in het midden ervan, vermoed ik zo. Het komt uiteraard wel weer goed.
Ik leer nu Frans te praten, vandaag voor het eerst mensen opgezocht die Permacultuur hanteren op hun terrein en die op loopafstand zitten, en zij spraken alleen Frans. Dus heb ik 2,5u mijn best gedaan om Frans te spreken. En zowaar, het lukte me, met de broodnodige en behoorlijke moeilijkheden en fouten, maar hé, ik had gesprekken! Over Permacultuur, leven, etc. Onderwerpen waar ik blij van word. Permacultuur en op die manier leven, gelijkgestemden in die zin. De grote lijnen kon ik bespreken en uitwisselen met ze. En wat voelde ik me blij dat het ging. Want communiceren hier is niet zo makkelijk voor mij. Mijn vriend spreekt vloeiend Frans, erg handig, zeker voor het opstarten van ons leven hier. Maar ik, die graag een praatje maakt zo af en toe, liep tegen mijn onvermogen te communiceren aan. En dan word je wereld nog wat kleiner… Dat wist ik van tevoren uiteraard, maar toch. Nu ga ik er op uit gelukkig. Binnenkort nog een creatieve bezigheid oppakken, waarschijnlijk pottenbakken! Een kleine droom van mij sinds een tijdje. Iets wat ik ooit in mijn jeugd eens heb gedaan en sinds een jaar of twee terug kwam als iets wat me ontzettend leuk zou lijken om te gaan doen ooit. Een andere manier van met de aarde bezig zijn, en mijn handen. Wat toch altijd bij mij hoort, de aarde en mijn handen.
Met nieuwsgierigheid kijk ik naar mijn eigen leven, hoe deze zich ontvouwd.
Met nieuwsgierigheid ontdek ik hier een samenleving met een andere taal.
Met nieuwsgierigheid zet ik de meest bijzondere stappen, waaronder voorheen de Yurt, en nu een ander land, en straks weer nieuwe dingen hier.
Mijn Yurt en yurtleven? Die mis ik wel ja. Maar die komt misschien nog terug, en misschien ook niet, of dan een andere Yurt ooit. Want wat ik wel weet, dat wonen, vond ik tussen alle chaos door, ongelooflijk fijn. En helemaal bij mij passend…
Ik, leef het best en het fijnst dichtbij de aarde. Dichtbij de schoot van onze Moeder Aarde. Zij die alles geeft. Zij, met wie ik de kringloop van leven leven wil.
Sprookje, bijna. Een mooie plek, een mooi huis van hout en doek, fijne buren en lieve dieren om me heen. En dan óok nog mogen rijden wanneer ik zou willen met buurvrouw Doris, het paard. Dat ligt nog in het verschiet.
Vandaag werd een heel verrassend avontuur. Het avontuur met paard en wagen…
Mijn buurman heeft een wagen (waar hij tevens in kan wonen), welke nu in de maak ligt wegens mankementen. En hij heeft een paard. Wat voor die wagen zou lopen als hij eens op reis gaat naar de zuidelijke landen. Áls.. We zullen dat zien.
Voor nu heeft hij een kleine ‘fun’wagen waarmee hij met haar het bos in kan. En vandaag, ging ik mee.
Spannend wel. Zo op zo’n wagen die niet zo groot is en dan twee honden erbij en een paard en buurman. Zou de wagen wel goed zijn? En met de honden is best een beetje druk… Voor een eerste keer met een passagier meenemen en niet dagelijks op pad met de lieve viervoeter. Doris schrikt soms weleens. Zonder honden, is dat niet verstandiger op dit moment? Vluchtige gedachten. Of zijn het ingevingen van mijn gevoel? Geen idee.
Hup, het bos in. De zon scheen prachtig over de velden voor we in het bos kwamen. Wat een weer…. winter?
En hup, in het bos mocht ik even mennen. Buurman leert het me graag allemaal. Spannend! Ook leuk. Maar voelde tegelijk wel wat spanning, want het is serieus. Ik moest goed opletten op haar oren en ook op kuilen en modder. Concentratie noodzakelijk! Nee, onbezonnen zonder angst voel ik me niet meer zoals vroeger. Met paarden. De onbezonnen ik durf alles ikke 😉 . De leeftijd begint mee te doen vast en zeker.
Maar het ging goed en ik voelde me meer ontspannen raken. We zeiden niet veel, waar we normaal hele gesprekken voeren. Gewoon concentratie en eens wennen. Wennen aan mennen. En wat een vrijheid…. Zon, rust, paard, wagen, stapvoets verplaatsen, en twee reetjes voor onze neus wegglippend.
Toen moesten we draaien en keerden we om. Of ten minste, hij keerde met haar om, lopend, want het was wat tricky daar, ik hield de honden even bij me. Toen de terugweg in. Ik mende weer een stukje! Ook een bocht door. Hij nam het over toen we de rand van het bos naderden en de openheid in zouden gaan langs de rand van het bos, na een bocht. Ze kan wat onrustig zijn van bos-overgang naar openheid en velden. De bocht om, en ze draafde in plaats van stappend erdoor. De overgang was het dus.
Spannend.
Maar toen ineens schrok ze en vloog ze in galop. Oh jee….. scenarios op voorhand bedacht leken ineens plaats te vinden. Ze galoppeerde en telkens als ze iets rustiger ging schrok ze weer -van God weet wat- en hup vooruit. Lichte bokjes als ze schrok. En ik zat écht in mezelf van ‘Oh my….’ Dit was niet mijn idee van avontuur nu. Gelukkig was het pad recht… Maar we naderden geparkeerde auto’s langs een woning bij het bos en serieus ik dacht erover om eraf te springen! Gelukkig hervond ik me en bleef ik rustig. Zolang we recht gingen dan… En buurman bleef rustig en gecontroleerd. Dat schatte ik in. Gelukkig wel zeg.
En gelukkig gelukkig gelukkig (mijn hart bonste behoorlijk ondertussen….) kreeg hij controle en remde ze af en een stukje voorbij de auto’s stonden we stil. Hoe blij ineens met ‘stilstaan’!
Ik zat best wat te shaken. Ik zei: ‘Ik denk dat ik er even af stap’… Maar bleef toch maar zitten en we stapten verder. Allebei met wat schrik in ons lijf. Op afspraak dat als ze weer zou schrikken we zouden gaan lopen. Ze bleef onrustig en dat voelden we. De honden, nee toch geen goed idee nee, draalden voor de situatie helemaal ‘vervelend’, druk langs ons, Doris, bos in, bos uit. Vanaf het begin eigenlijk al. Schrik acties voedend. Nee. Dat voelde niet fijn en onrustig juist.
En bij de volgende korte schrik actie waarop ze vooruit vloog en ze weer stilstond gelukkig, een stuk sneller ditmaal… stapten we af. Té riskant. En zeker omdat bij de eerste lange er-vandoorgaan-galop er ook een stuk voorop de wagen afbrak waar je je gestrekte been tegen kan zetten. Dat voelde verre van veilig met meer acties!
Nee. Lopen dus. Ik zei: “laat mij maar voorop lopen, een stuk verder met de honden aan de lijn en dan kun jij je aandacht bij Doris houden. ” zo gezegd zo gedaan.
Stappen naar huis. Twintig minuten ofzo. Verstand op nul en gewoon rustig proberen die adrenaline kwijt te raken onderweg en frisse lucht op te snuiven.
Eenmaal terug, de honden achter het hek gezet, naar de wc gelopen, en terug buiten leunde ik voor ik verder liep even op beide knieën…. Wat een avontuur….. Slik. En een diepe zucht. Dit had zó verkeerd af kunnen lopen… Maar, het is gelukkig góed afgelopen. Wat een geluk.
Maar nee, voorlopig even niet meer nee. Buurman gaat eerst maar de boel maken en regelmatig werken met paard en wagen voor ik er weer op stap volgens mij. Zonder honden ernaast.
Kopje soep en een theetje? Ja lekker.
Zo, dit is even bijkomen…. hè hè.
De zon straalt rustig door…
Oh ja, ik heb geen koelkast. Of vriezer. Ja eigenlijk heb ik wel een koel‘kast’, het ‘buiten’! En over niet al te lange tijd: ‘De Grond’! Ja nee, niet zo rechtstreeks mijn leftover in de grond graven en bedekken, waar zie je me voor aan? Holbewoner Yurtvrouw?
Tegenwoordig zijn er allerlei soorten en maten bakken in de wereld. Éen ervan is vast geschikt als maat voor mijn koelkast/-bak in de grond. En de grond, heb je daar je hand weleens in gestoken in de zomer? Gewoon, voor de lol? Dan zul je gevoeld hebben hoe koel die is. Die blíjft namelijk koel. Hartje zomer. In de schaduw helemaal. Het is dat we allemaal zo lui zijn geworden om iets buiten huis te hebben wat niet op lichaamshoogte gemakkelijk open gaat, maar anders…. 😉
Zo verplaats ik ineens dingen buitenshuis. De wc, die nog in aanbouw is, of beter gezegd, in denk-bouw is. Ik twijfel nog over een praktische plek achter mijn Yurt weggestopt, of met uitzicht over de weilanden zodat ik de deur lekker openlaat. Ik weet uit ervaring wat de meest genietende buiten-wc-ervaring is… Zélfs bij -5 graden. Misschien was dat wel de beste wc ervaring. Overigens ook aan een Yurt-ervaring gekoppeld, begin 2015.
Maar goed. De koelbak dus. Buiten. Elektriciteit? Wat is dat. Ha! Jawel, ik gebruik het wel, maar ik moet je zeggen, stukken minder. Geen afwasmachine (mijn luxe was dat), alleen max twee lampen zo ongeveer die ik aan heb tegelijk, hooguit drie. Mijn computer en telefoon moeten geregeld in de oplader. De wasmachine, die staat hier nog niet. Geen idee wanneer de eigenaar deze zoals beloofd ooit een keer gaat aansluiten want hij staat er al om de hoek van het toiletgebouw… Maar voorlopig was ik komende tijd ergens anders. En das niet mijn stroom ;-). Haha. Nee, oké, dat is mijn voetafdruk op stroomgebruik.
Verwarming? Kachel, welke ik na 2 weken eindelijk plots na een ingeving goed doorhad! Nu stook ik zuiniger en heb het zeer warm. Zooo ongelooflijk veel beter dan in de stenen huizen waarin ik geleefd heb. Kreeg het alleen maar kouder de laatste jaren…
En ja, ik heb nog steeds geen hekel, na drie weken Yurtleven, aan de kachel aanmaken, ochtendkoude richting wc enzovoorts. Heeel soms, als de kachel niet zo snel aan wil als ik dat wil, dan vind ik het zonde van de tijd…wéer met die kachel bezig zijn. Maar eenmaal aan, no problem! Enne, zo koud is het hier nog altijd niet in het zuiden. Klagen ze daar in het Noorden over Ijzel…tsss.
Ik verlang hier naar een 2 weken goede vorst kan ik je vertellen! Niet alleen voor de koude, die alle beestjes voor de zomer even intoomt en uitdunt, maar ook vanwege zogenaamde ‘stunning views!’ Which I hapoen to love… En de koude op mijn huid, met een stralende hemel. Bring it on!
Ja die beestjes, die hebben het het hardste nodig. Ik schijn gezelschap te hebben van een flinke familie verdwaalde plantluisjes. Op zoek naar groen, of de hemel, daar ben ik nog niet over uit. Ze kruipen graag omhoog in ieder geval.
Mijn geluk, ze zíjn gewoon, zonder schade aan mij of mijn leefomgeving. Ik geloof dat ik deze familie meer schade toeken… Sorry Boeddhisten…
Een flinke pan erwtensoep, sinds gister klaar voor nuttiging. Vandaag is hij nog steeds flink. Ik heb ermee ontbeten en mijn diner van gegeten. Ik denk dat deze vrijdagavond wel op is ja (het is nu woensdag..).
Misschien nodig ik een eter uit. Beter plan. Lang leve koelkast-vriezer vrij eten! Overbodige luxe. Eten wat mijn pot schaft, en is dat een week hetzelfde, dan is dat een week hetzelfde. Who cares? Het is lekker, voedzaam, en zelfgemaakt en gezond 😀 .
Ik loop van de wc’s naar de wastafel om mijn handen te wassen, en kijk ondertussen even in de spiegel die erboven hangt. Zwarte vegen op mijn gezicht! Huh?!? Hoe kan dat nou? Heb ik leuk met Allowieke staan praten net, zwart geveegd, ha. Oh wacht, ja dat zal wel van de kachel komen waarschijnlijk… Het aanmaken ervan. Zo gaat dat dus.
Haha, zo zie ik mezelf nu dus geregeld, als Yurtvrouw, als ik in de spiegel kijk na in dit geval de eerste nacht waak-slapen en de kachel aangemaakt te hebben voor het gaan douchen. Dat betekent dat ik waarschijnlijk voor ik de deur uitga, op pad, even mijn gezicht moet checken ;-). En geen witte kleding beter meer kan dragen!
Mijn Yurt is gezellig. Ook al staan er nog overal spullen… Sjonge wat moest ik vandaag even bijkomen. En nog steeds. Ik kruip in mijn cocon ook. ‘Even niet.’ Alleen de allerliefste mensen om me heen zouden nu welkom zijn. Ik heb even heel hard ‘land’-tijd nodig, voor mezelf. En dan ben ik niet zo toegankelijk voor de mensen die ik niet ken, of nauwelijks. Ik verblijf hier op het terrein met nog een paar mensen. Twee meestal. Maar in de weekenden is hier ook een Amsterdams echtpaar. Allemaal zulke vriendelijke en leuke en verschillende mensen. Heel erg fijn. En mijn tochtje naar de wc in het donker maakte het een stuk fijner gister, met al die lichtjes in de wagens die dan passeerde. Ik voel me veilig. Er was ook een lampje op het terrein aan. Dat is vanavond wel anders zag ik, toen was het een hele andere gewaarwording, ook nog vanwege de Amsterdammers die alweer waren vertrokken.
Ja, ik wil graag snel een toilet naast de Yurt. Een composttoilet staat te wachten. Nu het hokje eromheen nog bouwen.
Ik denk altijd te gunstig ;-), zoals vorige week van ‘oh nou en dan de eerste week daar heb ik het allemaal wel af en begint het ‘relaxte’ bijzondere buitenleven hier’. ‘Hier’, is alles anders… Het gevoel dat ik geëmigreerd ben stak vanaf vorige week voor de verhuizing al de kop op. Zo voelt het een beetje. Geëmigreerd naar een andere wereld. Helemaal niet ver weg, en toch omdat het zo anders is staat het misschien gelijk aan een verandering net als emigeren. Ach, eventjes toch.
En nee, ook deze week heb ik het niet allemaal nog af. Naar mijn stenen huisje nog even om op te ruimen, garage om een kleine reparatie vanwege een olie-druppel-lekje, en als het me lukt hout halen bij de sloop voor mijn wc hok. Een paar daagjes logeren, in het land waar ik vandaan kom 😉 .
De kachel brand, ik heb het warm. Echt warm, geen fleecedeken nodig namelijk. Eindelijk, niet meer koud in huis en warme voeten. Ik weet nu al wat mijn favoriete plek gaat zijn komende maanden. In de oude rokersstoel voor de kacheldeur. Waar ik de magie van het vuur mag aanschouwen en bewonderen en bespelen. Waar ik geen beeldscherm mis, maar in de realiteit kijk van warmte, licht en leven. Dat ik zachte druppels nu op mijn raam en dak hoor vallen.
*Tik….tik tik…tik….tik….tik tik tik….*
Langzaam, kom ik bij. Langzaam laat ik me omarmen door het Yurt-leven. Langzaam, word ik Yurtvrouw…
Kriebels in mijn buik….
Als ik denk aan volgende week…
Ga ik dan écht verhuizen?
En niet zomaar verhuizen..
Oh jee…wat ga ik doen!?
Het is toch echt wel een héle verandering…
Water halen op het terrein,
wc buiten,
hout ligt te wachten en soms wat kleiner moeten gaan hakken,
geen stenen muren meer maar hout en doek, en hout.
De wind die me in slaap sust,
De vogels die me wekken.
De sterren die me gedag zeggen als ik vanuit mijn hoogslaper door de dakkoepel heen naar de nachtelijke hemel kijk…
De regen die klettert op het dak,
De zon die me begroet en mijn wangen streelt.
De aarde die me modderige zoentjes onder mijn schoenzolen geeft, wanneer ik een bezoek aan het toilet breng.
De frisse neus die de lucht toevoer naar mijn longen toestaat,
Om frisse zuurstofrijke lucht van het buitengebied op te nemen.
Mijn lichaam dat zich vormen mag en voeden mag naar de elementen van moeder natuur.
Niemand aan de andere kant van mijn ‘muur’, behalve de konijnen die her en der een spel spelen.
Het paard dat hinnikt als er iemand aankomt, en me soms zelfs al begroet,
Het kalf, dat zich niet zoveel aantrekt van van alles, gewoon aanwezig is,
Het schaap, dat rondjes loopt om de ‘vijver’-kuil,
en de ezel die luidruchtig van zichzelf laat horen.
Ja, het is bijna zover…. Ongelooflijk. Ik denk er niet teveel aan, ik ga het gewoon ervaren zodra ik zit. Een sprong in het diepe, een beetje, een avontuur die ik ter plaatse aanga. Ik, zie wel!
Ik stel me graag op als mede-advocaat van de aarde. We are ALL advocates of the earth… Maar de vraag is, zie jij jouw rol?
Zelf zou ik het fantastisch vinden om een grotere rol aan te nemen voor Moeder Aarde. Kleinschalig bouw ik nu aan een leven meer in balans met de natuur. Maar uiteindelijk is mijn wens wat grootschaliger dan alleen mezelf… En in welke vorm dat ook gaat zijn, is Moeder AARDE mijn grote voorbeeld.
Haar pracht en perfectie, is waar ik voor buig en voor wie ik mijn diensten geven zal. Niemand anders op die manier. Zij is de enige echte leider in mijn bestaan.
Zij, die zo gelinkt is met mijn hart… ❤
Ik sta 100% achter een ecocide wet. Die er nog altijd niet is vanwege de belangen. Belangen die in het niets vallen bij het allergrootste belang en wonder, leven zelf, op aarde…
Wat voor mij normaal is is niet normaal voor de gemiddelde mens.
Wat ik kan valt dan alsnog in het niet. Ik kan in mijn wereld zó vreselijk veel! Ik kan de hele wereld :-D. Op mijn tempo, dat wel.
Soms vraag ik me af waarom het zo langzaam gaat toch… Oh ja, denk ik dan, echt je kan al zoveel!
Soms ben ik bang dat ik mezelf tè goed vind gaan, en dat ik straks mijn wereld die zo goed is ‘verkeerd’ overbreng omdat vanuit mijn wereld en perspectief ik zo vreselijk veel kan en hierdoor een desbetreffende overheidsmedewerker wellicht het idee geef dat ik alles kan vanuit dat perspectief en dus geen steun meer nodig heb… Wat al mijn kunnen weer tot stof zou kunnen doen opgaan, en ik opnieuw moet opbouwen in iets anders.
Wat ik doe, met mijn prachtige project en droom, heeft vele redenen.
Wat ik doe, met mijn droom, is de creatie van juíst weer zelfstandig kunnen staan…
Vanavond sprak ik iemand, die maakte de opmerking “12 december pas verhuizen? Waarom zo laat?” Uhh, laat? Snel voor mij bedoel je? 😉 haha. Ja laat misschien, vanuit een ander perspectief, voor iemand die alles kan en genoeg hulp kan inschakelen. Snel voor mij, die 7,5 jaar chronisch fysiek beperkt zichzelf heeft weten op te krabbelen van 23u p.d. op de bank en bed moeten liggen en hulp bij eten bereiden en boodschappen en huishouden, tot bijna volledig zelfstandig functionerend niveau van leven.
En dat betekent in dit geval van mijn droom in fulltime, wat míjn fulltime is en dus geen fulltime voor de gemiddelde mens fulltime (volg je nog?), mezelf proberen in die droom neer te zetten.
Nee, werken aan mijn eigen praktijk lukt me nu écht niet, helaas.
Nee, sociale afspraken erbij lukken me nu echt niet, helaas.
Nee, elke dag bezig zijn met deze droom uitwerken tot realiteit lukt me nu echt niet, helaas.
Nee, hectiek en nadenken en multitasken gaan me niet meer zo goed af als voorheen, voor de 7,5 jaar.
Ja vele rustdagen zitten erbij inbegrepen inderdaad. 2 tot 3 keer per week kan ik actief er aanwezig zijn en werk verzetten (ligt een half uur hier vandaan, dus niet even vlug op en neer). Een halve dag. En op uitzondering een hele dag alleen als het echt nodig is. Dan is erna weer rust en vanuit huis verder regelen.
Nee, ik wil me niet bezig houden met mijn on-mogelijkheden, dus doe ik dat meestal ook niet en zie je die niet.
Ja ik wil leven! In vrijheid! In blijheid! in volle potentie van mijn zijn. Ik wil een voorbeeld zijn dat met een beperking je nog steeds dromen kan najagen en je hart een heler is. Ik wil een voorbeeld zijn dat je hart een levensgever is als je die leert voelen, volgen en vertrouwen.
Ik wil laten zien dat anders leven vervullend kan zijn, en je minder nodig hebt dan in de maatschappij gedacht wordt.
Ik wil bijdragen aan een levenstijl die de aarde voedt ipv ‘opvreet’.
Ik wil de financiële afhankelijkheid verkleinen en uiteindelijk kwijtraken, door volledig vanuit mezelf mezelf te kunnen ondersteunen. Hier hebben meerdere partijen baat bij! De overheid, ik, mijn omgeving en familie.
En bovenal, wil ik de gunstigste omgeving creëren voor mijn gezondheid om nog verder te kunnen floreren! Want ik geloof in het floreren van mijn gezondheid. Geen medicijn voor wat ik heb? Nou, dan heb ik mijn eigen medicijn ontdekt wat ook haar werk doet op haar manier, mijn hart lezen en leven.
Met volle overtuiging kan ik beamen dat zíj mij het verst heeft gebracht in mijn hele hersteltraject. De ruimte om haar te hebben gevonden en leren zien en naar haar wijsheden te leren luisteren en begrijpen, heb ik eveneens omgekeerd te danken aan mijn ziek raken… De ruimte die na ruim 3 jaar ontstond om haar te laten ontwaken heeft me zóveel inzicht en wijsheid en rijkdom verschaft, dat ik me een gezegend mens voel. En heel helder voor ogen heb wat nodig is om verder te komen.
De ruimte om haar te laten zijn.
De ruimte om haar te mogen volgen.
De ruimte tot floreren in en vanuit mijn hart.
En daar, heeft iedereen wat aan… Want een hart straalt uit. En raakt andere harten. En zo, raken we elkaar. En als ik dan een bijdrage mag leveren aan de wereld, laat het er dan één zijn vanuit mijn gezonde hart. Iets dat ik wél kan. Harten laten stromen en ont-waken voor iedereen, dat lijkt me geweldig. Ieders potentie wakker maken die in het hart opgeslagen ligt. Het lichtpunt en de liefde her-vinden. Nee, euforie is een staat van ervaren en heeft dit niet in petto. Écht zijn en leven, dat wel. En dat voel je. Dat voel je werkelijk….
De hulp die ik nodig heb kan ik nooit teruggeven, niet in die praktische zin. Daar heb ik me aan over te geven. En soms voel ik me schuldig, en durf ik zelf geen hulp meer te vragen. Maar ik weet ook, daar mag ik overheen stappen, doorheen lopen, zien, want het mag wél. Ik mag er zijn, ook als dat betekent dat ik hulp nodig heb en deze niet terug kan geven in dezelfde zin. Er zijn andere manieren van dank. En soms, is zíjn nou eenmaal wat je te doen hebt. Alleen maar zíjn.
Dus waarom nou die droom van mij? Welke overigens niet ophoudt bij in een Yurt wonen, dit is een levende droom, die leeft en groeit en transformeert tot allerlei vormen. Letterlijk en figuurlijk. Geleid door dit hart van mij. En deze Yurt is er een onderdeel van, een richting op dit pad.
Die droom? Om vrijer te geraken, in gezondheid en leven, om meer te kunnen geven naar buiten. Om los te komen van een restrictieve situatie, zodat er meer kan stromen en wat vast zit los komt, om dit alles tevens te leren.
Om leven te leren en leren te leven.
Om als leerling van het Universum te vergaren en mogen doorgeven.
Alles vanuit het hart, is al-tijd voedend….
Een gaatje in de sluier, waarachter een wereld zit die her-ontdekt mag worden. Ruimer en breder en verder dan nu zichtbaar is. Omdat het leven op Aarde zo rijk is…en helend kan zijn.
Niet zo miepen! Wen er maar aan. Jij gaat in een Yurt wonen, stoer en veel respect voor, back to basic een beetje toch, vocht en koude horen erbij en ook een vieze vloer misschien. Koop een goede slaapzak. (heb ik al 😉 )
Get realistic! That’s life! Don’t worry so much! Accepteer. En bovenal Enjoy!
Zo. Dat zegt een hulp-man bij mijn project even op de mail. Nou ja, zoiets dan. haha. Dat miepen zei hij niet. Een diehard overwinteraar, outdoorsman. Wildkampeerder ten top. Ruwe bolster, groot hart. Hij had me de laatste weken een beetje leren kennen en vond dat ie wel wat kon zeggen, no hard feelings! Geweldig. Recht voor zijn raap en mezelf precies op de fun-toer zetten waar ik hoor te zijn. Zonder die zorgen die stiekem soms (jawel ) naar binnen sijpelen. Zeker met al die voorbeelden en mensen van zo wonen als ik ga doen om me heen .. uhh not..
Die koude zullen we nog wel zien 😛 kheb een goede goede kachel straks! haha. Maare, inderdaad, having fun! Hij herinnert me goed en rauw aan plezier hebben. En niet teveel meegaan in de beren van anderen die niet goed kunnen bedenken wat ik nou in vredesnaam ga doen!
BAM! Ik heb er weer zin in.
Morgen weer op pad, naar mijn mooie plekje.
Stiekem, die patronen, die beperkende gedachten. Anything is possible! Also for me. Zelfs met minder energie dan de gemiddelde persoon. I can f***ing do this!
En here we go again… ❤ Op het pad van verwondering en genieten!
Tomorrow is THE day I have been waiting for since half a year. Tomorrow I will ‘build’ my home in just a day. A very special home. A very different than standard home. A round home.
Tomorrow will be the first visible step in actually continuing my life in a different way than before. A very different great special lovely down to earth simpler healthier way. And I am excited. I feel joy. I feel positive nerves.
Off course a lot of things cross my mind, and not everything is so joyfull and easy as I might present it into the world 😉. But now, I feel very positive excitement. I know, it is good. Very good. This step. This change. And even not having a ride back to the home (which I for just a while still live in until the Yurt is living proof for winter), it’s okay, everything always ends well. Somehow. And I can feel LIFE running through my veins as if a sudden waterfall popped up and filled my being.
And the feeling of life…is the best feeling in the world. It shows love and joy and playfullness and light and amazement and connection and heart-being.
Ik lijk heel stoer, en ben het stiekem ook een beetje.
Maar dat ik het ook écht heel spannend vind, is een insiders-weetje ;-).
Wat een mafkees, waarom doe ik dit ook weer?
Oh ja, dat hart van mij, dat mij de weg wijst keer op keer..
Een beetje vreemd, een beetje afwijkend,
en toch ultiem, van binnen, een handje aanreikend.
Een handje van leven, in pure zin.
van het zíjnsleven op aarde, wat ik, soort van ‘bemin’.
Buiten de veel gebaande paden, een opening creërend.
Uit de armen van de sluiers, er dwars doorheen verend.
Een eigen weg, een eigen leven,
Om mezelf een wereld vanuit een collectief hart te geven.
Uiteindelijk alleen nog maar zíjn is mijn streven,
een ultiem verbonden uit liefde geleefd leven.
Bijdragen aan de wereld, groots en klein,
Een vonkje her-ontwaken in ieders zijn.
Verbinden door elementen, gevonden en gevormd,
Dat het lichtstralen regent en in-zich-ten stormt.
Creatief is de voeding, de aarde als steun en kracht,
Zij laat ons leven en voelen, wat van binnen zit, heel zacht.
Een Yurt plaatst zich in de schoot van deze moeder aarde,
zodat een verbinding tot stand komt van onbeschrijfelijke waarde.
Als leerling, in het grote geheel,
verlangend naar die witte stralen van kosmisch fluweel…
Een tijdje geleden ontdekte ik een tof stuk grond te koop. Recreatiegrond. Bos stond erbij. Ruim stuk grond. 3/4 hectare. Ik was zover nog niet. Ik wist namelijk helemaal niks meer. Maar toch, het was blijven hangen in mijn achterhoofd.
Ondertussen een aantal gesprekken met een toffe coach gehad lately en na dinsdag had ik ineens de geest. Ik ga ze bellen en eens een kijkje nemen op dat stuk grond! Het stond nog altijd te koop namelijk.
Dus ik gemaild en woensdagmorgen om 11u had ik een afspraak. Leuk. Gewoon eens kijken en dan de tijd nemen om te bedenken wat ik doe. De eigenaar zelf was er want de makelaar kon niet. Prima, gezellig. Het was familie grond, al 50 jaar! Niks aan gedaan de laatste jaren, verwilderd, en stukje puur natuur. De bodem zo gezond als wat zo op het eerste oog. Ik liep op een bed van humus. Prachtig vond ik.
Een bouwvalletje erop, dat zou weggaan. Verder rondom het perceel weidsheid, als het maïs geoogst zou zijn. Één grote bom uitzicht. Aan de rand van ‘mijn’ bos. En I like a ‘room with a view’ 😉 .
Het terrein rond, kleine verhalen gehoord, mijn verhaal en wens verteld, aangehoord dat er al een bieder was, ineens, net die ochtend. Iemand die maandag was wezen kijken.
Oké. Sja, dan zullen we zien. Dan is het óf gewoon niet de bedoeling en beschermt het mij, of het lukt net wel, mocht ik beslissen een bod te doen. Hij vertelde me zelfs wat het bod was en waarmee ze uiteindelijk zelf akkoord zouden gaan. Dat gebeurt meestal niet, dat die kaarten open gelegd worden. Hij had me blijkbaar wel wat gegund. Mits ik snel was.
Ik was enthousiast, maar ook huiverig. Want, dit was natuurlijk niet zomaar iets. En serieus! Ik zag een (buizerd?)veer liggen op het paadje van het terrein, al 2 keer, en bij de derde keer zag hij hem ook en pakte hem op en gaf hem aan mij. Waarom liet ik hem überhaupt liggen die eerste keer? Dat bedacht ik me die eerste keer al… 😉 . Ik nam hem aan en liep ermee verder. Ik zei dat ik wel wat tijd nodig had, even wat uitzoeken enzo. Zeker omdat ik niet had verwacht ineens in de druk terecht te komen. Hij snapte dat en zou proberen nog wat dagen te rekken met die andere gegadigde.
En vandaag, het bleef maar hangen bij me, ik werd nerveus, ik dacht aan de mogelijkheden, deze unieke kans, aan de angst en lichte paniek maar hoe ga ik dat doen op zo’n stuk grond!?!, enzovoorts. Lichtelijke gestrest, en sowieso een bagger nacht achter de rug qua hoeveelheid slaap. Ik trok mijn hulplijnen uit de kast en uiteindelijk besloot ik, ik ga het doen! Ik ga een bod uitbrengen. Doodeng, maar werd ook wel blij. Zag best ineens wat voor me!
Eerst bellen en vragen of het nog mogelijk was, gezien het bod wat er al lag en een bijna akkoord.
Ik zou teruggebeld worden. Zenuwen en adrenaline de rest van de middag door mijn lijf. Best een beetje uitputtend… Duimen draaiend van toe nou, laat het maar zo zijn, ik ben er klaar voor. Heus wetende dat het als het niet doorging het gewoon zo moest zijn. Want de kans dat er ineens nog een gegadigde was in dezelfde week was wel klein gezien de tijd van te koop staan en specificiteit. Dus dat zou iets betekenen.
Om 17u het verlossende telefoontje, ze hadden al een akkoord bereikt….
Helaas. Helaas pindakaas. Het is dus niet voor mij bedoeld.
Ik wens ze veel plezier daar. En geluk, met zo’n kansje.
En mezelf? Ik wens mezelf zicht op iets nieuws, liefst niet heel ver weg in de tijd 😉 . En ik voel dat dit me wat heeft gebracht. Een stap zetten en zomaar een knoop doorhakken om doodeng een bod te doen op een stuk grond, waardoor ik mezelf dus in feite een plek toeken, is voor mij echt héél wat! Geen kinderspel en lang leven het ‘losvaste wezienwel’. haha.
Incasseren, groeien, laten, bewegen, zijn, loslaten, omarmen en weer anders toelaten. En, best een beetje trots zijn, dat ik deze stap durfde te zetten, úberhaupt!
Me, myself and I, wij komen er wel.
“De veer wijst me de weg…”
Ongelooflijk, wat ik soms voel en doorga.
Net dacht ik even, zou dit een afscheidsproces zijn ofzo? Zonder het echt door te hebben. Afscheid, in de zin van achterlaten wat was en daarna op kunnen gaan in de nieuwe weg. Mijn weg.
Mijn emoties komen de laatste dagen zomaar opzetten, ik kan enorm tranen. Echt uit het niks soms, en als ik het wil verklaren geef ik het gauw op. Geen zin om alles te analyseren. ik heb de ruimte blijkbaar nodig. Punt.
En ook kom ik allerlei schaduwkanten van mezelf tegen, angsten, ik word geconfronteerd met overtuigingen in mezelf. Allerlei dingen waardoor ik mezelf tegenhoud. Allemaal aangeleerd, de meeste door mezelf uiteraard, gewoon, door het leven. En ook eeuwenoude, levenslijnen….
Waarvan er één in de vrouwenlijn zit. Ik zou zeggen oeroud, maar dat weet ik niet. Alleen dat ik hem ooit ben gestart, dat gevoel heb ik, en ik hem nu in dit leven doorbreken zal. En dat, valt me zwaar onbewust, en nu ook deels bewust. Want er zit zo’n laag angst mee gemoeid, en schuldgevoel, wat natuurlijk ook weer angst is. (Angst mag je lezen in de zin van bedekte angst. Angst bestaat er in vele vormen, hoeft niet per se duidelijk angstgevoel te zijn en zeker geen paniek 😉 )
En allemaal, om te kiezen, te mogen kiezen, als vrouw, voor mezelf en mijn leven.
Dit hele leven, deze tijd op aarde, deze periode, staat in het complete teken van ommezwaai en transformatie. Volgens sommigen zitten we aan de begin fase van het Aquarius tijdperk, zijn we er net ingestapt. (Voor de spiritueel geïnteresseerden vind je bijvoorbeeld hier een uitleg over deze tijdperken: aquariustijdperk )
En een verandering geeft altijd eerst wrijving en chaos en heftigheid. Dus mijn keuze in dit leven sluit dan mooi aan op de wereld ;-). Innerlijke chaos doorheen worstelen om uiteindelijk in mijn innerlijke Aquarius te mogen verblijven.
De stappen die ik zet, mijn yurt kopen, de plannen om me vrijer te maken, mijn eigen-aard-ige weg te kiezen, mijn wereldbeeld die de laatste jaren vele malen breder is geworden en anders dan me ooit is aangeleerd, maken een boel los is me de laatste tijd. Een boel omdat ik zoveel zie en voel, en tegelijk zo weinig zie en voel… Ik weet dat ik voorbij het punt ben van ‘the point of no return’. En daarmee doel ik op leven zoals mij ooit voorgeschoteld is, voorgedaan is, om te leven. Wat hoort. Ik kan dat niet meer, nooit meer, niet vanuit mijn hart.
En dat, komt even hard binnen onder andere. Ik wíl het ook anders hoor, het leven, totaal niet terug willend in eerst, absoluut. Maar beseffen dat je niet meer terug kan, het écht binnen laten komen, met het besef niet te zien nog hoe dan wel verder, angsten die eromheen zitten om het zelf te doen, alleen te wandelen in een wereld. Wat niet echt alleen is, want er zijn er veel meer, maar op een grote schaal is het toch wel alleen in vergelijking met de massa. Ten minste, zo ziet mijn brein het… Kan een dode hoek zijn ;-).
Ik heb best wat gereisd, en langer dan een vakantietijd, ik deed het gewoon, geen angst echt, alleen bij vertrek, tot ik ging en vertrok… En ik denk ergens, dat het net zó voelt, alleen dit keer, is het een levensreis en kan ik niet precies zien welk ticket ik heb gekocht.
Een ticket van overgave denk ik :). Ik geloof dat dat het is.
Dus op dit ticket krijg ik zoveel moois, zoveel leerzaams, kijk ik alles aan wat voorbij komt, ook als ik er nog niet ben, als ik voor mijn gevoel nog niet eens vertrokken ben, maar toch, het ticket is er al….en terug, ticket weggooien kan niet meer. Zo’n ticket is het niet. Ik zou wel gek zijn!
Dit is een ticket van mijn leven.
Ik ben niet zo’n extréem extreme, ik ga niet in mijn eentje op expeditie naar weet ik het waar, of pak een fiets en reis het hele continent af en verder….Zo ‘stoer’ ben ik ook weer niet. Het is niet eens dat ik echt fysiek enorm moet reizen of iets, daar gaat het niet om, dat voel ik wel. Alhoewel ik soms echt denk, waarom ga ik niet gewoon? Waarom laat ik niet gewoon alles achter en vul ik alleen die rugzak? Alles wat ik nodig heb is mezelf…Ik kan van de verkoop van spullen best nog ver komen even. Why not? Er zijn er meer.. Zou ik het écht niet kunnen? Vanwege mijn gezondheid? Zou die vermoeidheid me echt nekken en het onmogelijk maken? Ja, één van de angsten uit mijn doosje. Maar ook een excuus. Want ben ik eigenlijk niet bang om mezelf te laten zien in de wereld? Bang om veroordeeld te worden en alleen gelaten? Bang om zwevend in leegte verloren te dwalen?
Dat zou zo maar kunnen. En toch weet mijn kracht van binnen ook…ÓNZIN! Dat heb je al lang ont-dekt en dit is óud. Dit hoort er niet meer bij. Een excuus. Want jij, mag er wezenlijk zijn en je hebt jouw eigen missie!
En mijn missie is…me nuttig maken in de wereld voor de wereld. En dat is niet een baan hebben, wat nog altijd niet eens gaat, en voor een baas werken, dat is veel dieper en essentiëler dan dat. Het is wérkelijk ZÍJN. All I have to be is to be.
Ik hoef alleen maar te zíjn.
Het heeft niet oer se te maken met alles achterlaten en vertrekken op reis. Het heeft te maken met leven in verbinding met alles en de mensen en óók met mijn eigen weg gaan vol kracht.
De tekens lezen. Op de manier zoals ik ze leer. De tekens die komen tot mij. Zoals ik ze zie en hoor en voel. Luisteren naar de leiding, die van binnen komt, via binnen komt.
Een vrije geest, is een geest zonder angst als leiding, maar met licht als leiding. Die volledig overgeeft en strijden loslaat.
Ik voel wat níet voor mij werkt. Ik voel heel veel. En voel nog angst in het stappen wat wél voor mij werkt. En deze angst, hier ga ik doorheen. Omdat ik weet, wat daar achter schuilt. De weg is nooit compleet als ik me omkeer en wegloop van mijn angst, de weg is alleen maar compleet mét die angst, om deze te laten vervliegen door hem aan te kijken en soms een gesprek mee aan te knopen of mee te laten lopen. Mezelf rechtop te zetten en doorleven. Wat vertelt deze angst mij, welke lering mag ik ontvangen uit deze angst? Blijf ik staan? Of voel ik me omvallen? En komt dat door de angst? Of vergeet ik gewoon mijn kracht? Laat ik me afleiden van die kracht? Die er altijd is. Alleen ik, heb deze te omarmen en vertrouwen. Anders, zal ik altijd wachten, op die ene persoon die het voor me doet, of die andere, en dan weer die andere, en dan weer die situatie, of die benodigdheden en dat materiaal…Nee niet weggaan! Want die kracht anders…. Juist, die kracht:
Zit in mij.
Zit in jou.
Zit in ons.
Ticket naar overgave… en vertrouwen. In een Universele kracht. Van licht. In ieder genesteld.
Namasté
Onderstaand een kort filmpje, hij verwoord wel goed wat ik ook voel en denk. 🙂 Heel motiverend ook voor mij, net als de mensen die Floortje Dessing ontmoet in haar programa ‘Floortje naar het einde van de wereld’. Net voor deze blog schrijven twee afleveringen gekeken ;-). https://player.vimeo.com/video/120206922“>
Het woord ‘laf’ wordt vaak gebruikt, bij personen die zichzelf (en dierbaren) niet durven verdedigen. Die niet voor zichzelf opkomen. Misschien, kan dat inderdaad een vorm van lafheid zijn. Iemand die wellicht zijn eigen waarde niet ziet, zich dus niet waard voelt om voor te gaan staan.
Maar hoe vér moet die verdediging voor een zelf gaan? Hoe zit dat in oorlogstijden? Neem de tweede Wereldoorlog. Ga je als NSB-er leven zodat jij het dan maar goed hebt, met je familie? Steun je dan netwerken die gruwelijkheden verrichten? Alleen, omdat jij dan leven kan? Moet een vader, moeder, partner, álles in het werk stellen van je om te kunnen overleven als dat zelfs betekent dat anderen niet meer zullen leven hierdoor? Direct of indirect.
Is het laf van iemand die gedwongen wordt mee te doen maar weigert? Weigert zelfs, als zijn eigen, en wellicht familiaire dood erop volgt? Een persoon die de dood verkiest boven het bijdragen, al dan niet via een regime, aan de dood van een ander?
Wat rechtvaardigt de dood van een ander?
En wat zegt de term egoïsme hierin? Is het egoïstisch of nobel? Kan het nobel zijn van een persoon die er, al dan niet door angst gestuurd, voor kiest om eigen leven en anderen te redden maar een ander te doden?
Wat is lafheid nu werkelijk?
Dat lijkt me een goede vraag.
Voor mij is lafheid, de eigen confrontaties en angsten niet aangaan en durven opzoeken en deze dus wegstoppen over de rug van een ander. Eigen wil (en dus ook wil om te laten) boven die van een ander plaatsen ten koste van de ander. Dit kun je op grote en heel kleine schaal betrekken. Werelds en persoonlijk.
Iemand met moed is voor mij níet iemand die het lef heeft een oorlogsgebied in te gaan om te helpen te vechten en strijden. Iemand met moed is iemand die kiest om níet mee te doen en zijn wapens neerlegt. Ook al betekent dat de dood.
Als iedereen zou weigeren een leven van een ander te nemen, dan zouden we ergens staan. Zolang er mensen en instituten en instanties zijn die zich genoodzaakt voelen te verdedigen van huis en haard over de ruggen van anderen, blijft er een industrie actief, een vicieuze cirkel, een wereld gevoed met angst en rechtvaardig handelen vanuit die angst.
In plaats van het rechtvaardig handelen uit liefde. Uit liefde voor al het leven, dat alle leven waarde heeft.
Rechtvaardig handelen uit liefde, is geweldloos, in elke zin.
Makkelijk? Nee, totaal niet zelfs. Enorm moeilijk. Het is je overgeven aan een groot geheel en soms de ergste demonen buiten en binnen in jezelf voor ogen komen. Het is de angst voor eigen leed aangaan en overwinnen door het handelen vanuit die angst te weerstaan maar durven ondergaan. Het is je nederig opstellen tegenover het leven…
Het is niet het passief leven, het niet-strijden voor een goede zaak, het niet activeren van bewegingen die alles en iedereen zouden willen redden. Het is, het zelf niet boven een ander zelf plaatsen door een ander even te verwoesten, met of zonder dood.
Iemand waarvan je vindt dat die dit verdient, creëert zijn eigen last al, kiest zijn eigen leven van verderf. Laat je je dan verleiden om een zelfde soort daad te verrichten om een ander ‘uit te schakelen’ of blijf je bij je eigen licht en kracht?
Als je open staat voor een leven in eeuwigheid, waarvan het aardse deel maar een klein deel is, dan vervliegt de angst voor de dood. Dan vervliegt het beeld dat je kosten wat kost, moet strijden voor jezelf en je dierbaren. Dat je moet strijden zó ver dat zelfs anderen de dood er in zouden kunnen vinden…als jij, maar (goed) leeft…
Pittig om over na te denken.
Ik wens zelf een mens van moed en lef te zijn hierin. En hier zal ik alles voor doen in en met mezelf.
Namasté
“Courage is not the absence of fear but the acquired ability to move beyond fear.”
And then you realise it has been the fear of your own strength inside….
And then you realise you are afraid of standing in this world…
And then you realise you have been hiding a long time…
Hiding feels the safest,
yet not the most alive.
The world seems frightening,
ready to decapitate you whenever…
Hiding can be observing,
yet not participating to the fullest.
From behind safe curtains,
you create your own safe little world.
Being torn apart,
by wanting to come out and yet still not feeling safe.
A clear vision of this safe world,
and no clear vision of the world for you outside your sweet little cave.
Sweet little soul,
you know it is the time now.
And your choice to do and make it.
Scared of true living.
Afraid of ‘dying’ when staying.
Freedom is not in a physical place,
outside, away, geographically stunning.
She hides within you untill you make a decision.
Coming out or staying?
Freedom will follow.
She can show herself at last,
when you open the doors of your hiding space.
Be sure, to find and accept your inner self.
the strength of the world, is just a mirror.
A mirror of your inner strength which you are afraid of.
If you can truly accept your inner strength,
No other world outside matters, because you have learned to thrive, see, feel, accept, stand strong, be moved by, to live with an open heart in full knowledge of being.
Being you.
And being fully connected…
Om maar even meteen met de deur in huis te vallen: de Yurtplek gaat niet door.
Erg jammer, absoluut. Ik had namelijk twee weken terug een spontaan bezoek gebracht aan een huis onderweg, waarbij de eigenaren zeer enthousiast waren en genoeg grond hadden en zelf helemaal open stonden voor zulke wegen. Permacultuur geïnteresseerden waren en er zelf ook al wat mee deden. Zij gaf yoga, prachtige ruimte had ze daar, en ze allebei al riepen “oh maar dan kun je hier ook werken of gebruik maken van de praktijk” etc. Me binnen 5 minuten al het hele terrein lieten zien en met me rondliepen en een plek voor de Yurt bedachten, na een half uur zat ik aan de keukentafel voor nog ruim een uur geklets en mogelijkheden en dacht: ‘jeetje, wat geweldig! Zou dit nu echt….?’.
Helaas dus, bleek het een nee alsnog. Mijn gevoel had het heel fijn gevonden. Ik stond er behoorlijk beschut, niet zo zichtbaar voor de buitenwereld en dus in mijn ogen ‘veilig’ en stabiel voor een poos. Geen geleuter van vragen van omwonenden, maar heerlijk in mijn Yurt met uitkijk op de weilanden en een paddenpoel. Maar blijkbaar is er in een paar dagen wat veranderd bij ze. Want voor ik langs zou komen, wat we hadden afgesproken voor een week later, werd ik gebeld. En (vrij koeltjes ineens in vergelijking met het enthousiasme en warme gevoel van ervoor) uitgelegd dat ze het niet zagen zitten meer.
Sja. Het was een mogelijkheid. Die had ik mezelf voorgehouden. Dus zeker, het was oké. En het wás ook oké. Werkelijk. Alleen erg jammer…
Ik zat namelijk al een paar weken in een soort vervelende sleur van mezelf, een gevoel van stilstaan, niet vooruit komen, totaal geen zicht meer op wat ik nou eigenlijk behoorde te doen of waar mijn weg lag, ligt. En dit kondigde ineens even een ‘hè hè’ aan. Van ‘we gaan weer bewegen en op pad!’ gevoel.
Tegelijk moest ik ook lachen om mezelf, want ik voelde ergens ook wel dat het niet helemaal klopte ;-). Ik had nog wat door te gaan. En ja hoor, dat kwam dan maar meteen.
Door me even op te liften was de klap even des te groter. Gevoelsmatig. Het gevoel van stilstaan klapte in me als me nutteloos voelen in de wereld. Mijn drive om er wat van te maken, dit kun je gerust in een groter geheel trekken…, is zo enorm alleen het lijkt even niet te werken.
Nog.
Want ik heb nog wat te doen in mezelf.
In het begin zei ik al weleens: “het zou me niks verbazen als het uiteindelijk niet doorgaat, dat wonen in deze yurt en dat ik hem weer verkoop. Dat het gewoon nodig was om me een bepaalde richting in te bewegen. Mijn ontwikkeling en pad zijn en zullen hoe dan ook de juiste weg in gaan met dat hart-volgen.”
Zo sta ik ook werkelijk in de wereld. Sommige doelen zijn niet de doelen die je per se moet behalen, maar die je een blik geven waar naartoe te gaan zodat je handelt en gaandeweg gewoon veranderen omdat je precies dat stukje pad gelopen hebt wat nodig was om verder te kunnen. Dat vind ik eigenlijk gewoon zo leuk aan het leven. Me niet vastklampen aan iets maar varen op wat komt en zich aandient, gedurende het leven vanuit je hart.
Maar wat ik wél heel moeilijk vind, is het gevoel van stilstaan. Even is oké, maar op een gegeven moment begint het te wrikken van binnen… Irriteren… Frustreren… Knagen… Nutteloosheidsgevoelens… Machteloosheidsgevoelens… Alles, behalve, ZEN. 😉
En alles geeft me aan: het is de tijd nog niet, of ik heb nog wat te zien, of het moet nog gebeuren en dan snap je het. Ik wil namelijk alles vanaf moment één snappen. Alleen, zo werkt het niet hè, uiteraard.
Dus, ben ik nu aan mijn (een nieuw) innerlijk proces begonnen, al een tijdje, maar nu een stuk actiever. Er is zoveel in beweging, in de wereld, energetisch, bij mezelf, bij anderen, een ‘drukke’ tijd die onzichtbaar is… Er gaat een boel veranderen.
En ook in mijn leven. Dat voel ik. Ook nog altijd het gevoel van weggaan, op reis, of iets dergelijke. Straks zit ik weer in een sneltreinvaart en denk ik ‘ho! ik houd het niet bij…’. Dus, beter genieten van de ‘rust’, en de onrust laten passeren. Me verbinden met de kern en me overgeven aan het allesomvattende een-zijn. Wederom vertrouwen, in dat de weg van het hart vanzelf signalen geeft, als de tijd daar is, en ik volledig in verbinding sta.
Het grappige is, toen ik dacht waarschijnlijk een plek te hebben, dat er zoveel langskwam aan nog te-moeten-doen-geregel en zelfs het idee al die 6-7-8 mensen te moeten regelen op één dag om de Yurt op te bouwen en ervoor nog een dag een paar mannen nodig voor de fundering…ik zag door bomen het bos bijna niet maar sprak mezelf toe dat komt ook wel goed ;-). Ergens voel ik wel, het is nog niet de tijd. Even nog de tijd en ruimte nodig voor mijn innerlijk….
Namasté
(ps. ik kom ineens tot de verrassende ontdekking bij het zoeken naar een foto, dat al mijn foto’s weg zijn van mijn trip naar Hongarije en bijbehorende foto’s van yurt en omgeving en mensen…. Vreemd. En helaas! Zeker ook een teken nog?…. )
Something happened. Something snapped inside. It feels like my skin bursted and I am crawling out of this old skin, only this process is slow and uncomfortable. Very uncomfortable…
And nowhere to see how it will turn out to be. Or where I will be.
Blank.
Probably the way to put it.
Just blank.
Nothing is ever gonna be the same.
No possibility to turn back to before.
Everything has changed yet nothing is yet visible.
It’s like the shaman who is going through transformation before he or she becómes one…
Or maybe I wish it is like that.
To just have a little view of where it is I might go.
A concept.
Something.
Weird. I don’t see my former goals set anymore.
I don’t see use of nothing really anymore.
It is as if a veil has lifted and all I see is a joke. A fake world I live in. Where people just live the veils and take them for real and the only possible life form.
It is impossible for me to live further this way. And also to create a new life on my own.
So I lost the use.
Someone, or something has lifted a veil, and now I went down a cocoon to transform to be able to handle it all.
The earth seams small… The universe my home.
Why did I come here again?
Purpose, a need to feel this. Yet impossible to know.
Weird. Again. Cause this is not the me I know and remember.
It’s like I’ve been taken aside for a while. To stay aside and be somewhere, still able to view upon the world, but not participate. It feels necessary, so it must be for the good.
I was first this little kid, protesting with dangling legs, kicking and hitting in the arms of the parent or caretaker, for I wasn’t willing to let go where I was! I guess now reality kicks in and makes me see I’m not there anymore and won’t be able to come back in that same way as before.
Scared a little, for all I know was what I have been and where I have been. And now needing to trust on this new which I don’t know yet. It is always mé. But the past will become a real past, loose from the now.
I am sure I talk ‘nuts’ for a lot.
We’ll see after some time if this ‘nuts’ really is ‘nuts’ or not.
Thankfully I stay within my heart. And don’t fly away ;-).
I own nothing.
All there is and exists is for everyone.
Nature doesn’t own anything.
And all there is and is being used returns to the soil and creates life again.
There is no spilling. There is no ‘mine’. There is, and what there is is for ever.
The bird flies over. And all she takes and produces comes from and returns to the same. She is and lives.
Life on earth truly is a circle.
She creates, gives, takes, and returns…
True existence.
Het is een periode van niet geheel goed in mijn vel zitten… letterlijk en figuurlijk. Niet slecht, dat ook niet, maar ook niet in de flow die ik zo’n periode lang had.
Soort lamgeslagen gevoel…
Soort niet weten wat te doen…
Soort in een grijs gebied zitten en het gevoel hebben in een wachtstand te staan.
Zoiets.
Mijn Yurt-plek zoektocht staat stil, momenteel al een paar weken. Fysiek loop ik wat te klungelen tussen mijn usual dingen.
Wat onzekerheden die me hier en daar lastig vallen.
Kortom, ik geloof dat ik kan stellen niet volledig in mijn kracht te staan momenteel.
Observeer ik mezelf.
Dat kan natuurlijk! Helemaal prima. Alhoewel prima niet per se leuk is. Ik wil zoveel. Ik voel zoveel. Ik had zulke mooie plannen. En nu voel ik even weinig. Die plannen, ik weet dondersgoed dat vooringenomen plannen niet altijd ten uitvoer komen, omdat de plannen van het groter geheel weleens een ander plan kunnen zijn dat ik voor ogen had. En daar ben ik vreselijk helemaal 100% oké mee! Absoluut. Daar geniet ik zelfs van. De verrassing van leven.
Alleen…wachten, onzekerheid voelen, geduld, het gevoel van stilstaan of lamgeslagen niet weten wat, is niet zo mijn ding. Verandering van plan? No problem. Zo lang ik maar in beweging ben en me in beweging voel… Dat dus.
Maar goed.
Zodra ik in meditatie ga, in zen-stand, in innerlijke licht-kern-stand whatever, voel ik me super en volledig verbonden. Dus juist, het zit er gewoon en is nooit weg.
Ik zit gewoon in een of andere transformatie fase. Zo voelt het.
Nog niet alles duidelijk. Maar wel degelijk onderweg.
Jammer alleen dat ik niet even een boodschap krijg van zo en zo lang nog even wachten of als je nou dat doet dan. That’s just not how it works. I actually do know that as well… 😉
Vanavond heb ik aan yoga gedaan. Na heeeeeeeeele lange tijd niet. En oh wat voelde dit als een zegening. Mijn lijf bewegen op een manier die het blijkbaar verlangde. Mijn geest bezig met yoga en niet met wat anders. Mijn tuin, die me zo heerlijk stimuleerde gewoon lekker lang te blijven zitten ook al koelde het af en was ik allang klaar. Het zit er wel. Het vertrouwen ook. En ja, ook dat ongeduld.
Ik stroomde ineens boordevol ideeën vandaag überhaupt! Heerlijk. Heb ik ze al opgeschreven? Nee… Dat komt nog wel. In ieder geval heerlijk om weer te voelen, van mogelijkheden.
Ook al voel ik nu even niet duidelijk mijn weg, is er van alles onzichtbaar aan het veranderen, toch weet ik dat ik vertrouwen mag. Er speelt gewoon veel. En dat, is ook oké.
Er komt vast (een gevoel) nog een reis aan, binnenkort, en mijn Yurt, dat komt ook wel goed.
Want als het even niet zo loopt in de flow, dan wordt er achter de schermen van alles gedaan ;-). Of betekent het een verandering van pad en lopen.
You gotta listen and see the signals….
I tune in, every now and than. And all I get is trust and my gorgeous ‘weird’ path of life ;-).
Ik heb heel sterk de behoefte om in mezelf te keren. Silence. Maar in volledige verbinding…
Niet op zoek. Gewoon zíjn. En met mezelf in regelmatige meditatie onder andere geeft me dat vaak alles, wat ik nodig heb. Ik voel me heel sterk op weg, naar een plek, die ik nog niet ken… En het voelt heel goed. Maar nog niet per se heel fijn de hele tijd.
I am on my way…in my own way.
Let the women awaken their powers of the heart, learn to trust there godly instincts.
And let the men be awakend in their hearts… To glow again, and feel the possibility of the heart and the strenght of this feeling of truly being. Of being alive and driven by love. Instead of mind…
Our planet is a godly creation of love, of perfectness, of everything life ís and can be. It hosts so many layers of consciousness if you let her teach you… She is our divine earthly mother in the most complete way you can put it.
Help ourselves awaken our godly spiritual being of the heart.
Men and women, trust and see, what might be still hidden within you, very deep and not explainable by the mind. Dare to go beyond…. And be guided.
There is this thing.
With Love.
Or maybe it ís love…
Once you’ve gone in so deep….You don’t get out anymore.
You don’t want to get out.
And also don’t really want to get in either.
Because if you think about it, it is scary.
You realize you really can’t live without no more…
You absolutely don’t want to anyway.
You know, that when it leaves,
The one where this love is settled upon,
Leaves out of life,
You will fall down…don’t see the use of life anymore..
Nothing ever will be as complete and filling as it was when together.
When you’ve seen it already, you cannot miss it…
If you can’t get truly in, you can neither get truly out,
And away from…
Loneliness gets a whole other dimension when you’ve seen.
And felt. Or maybe just know…
Yes you can, go on, but truly cannot as well…
Love.
True love.
Is a crazy thing.
Not possible rationalizing not a tiny bit…
It is unrationable and just ís.
Almost, as if, it doesn’t belong her…
Makes you feel you don’t belong her.
Sky high, that is the high.
It is the remembering of where we come from…
It fills our soul from that little space inside we all carry with us.
It is the string, of this higher ground, and knowing…
We want to get back at,
Because it feels so damn good. Godly.
That when it ‘disappears’ with someone…
We feel so disconnected and lost…
That life has no use no more..
Because, that was all there is and supposed to be.
A soul’s remembrance.
Of a place called home…
Then, you can sink in grieve of a life you’ve so called ‘lost’…
Untill you feel hints of this light again..you once thought would never be possible again.
Of feeling.
Not even a tiny bit.
But you do. And (sub)consciously realize…
This light, this thing, this part, is possible to ignite again..?
So….it must have been inside you..
And always must have been…?
You can actually ‘touch’ it and feel it…
But it is soo much nicer from another one..
To feel it..
Because floating is the best thing ever.
And working for something the worst…
Untill you even see, there is no work for it.
Just letting it be…is all it needs to lift.
To lift you, life, light.
Stopping to control in having…
Starting to let be and shine what ís.
Learn to trust and learn to love.
That all there ever was and is is inside you…
Forever.
Weet je, het raakt me echt. Kom ik op ‘mijn’ landje, ben ik er zo’n tien minuten, zie ik de eigenaar met een gifspuit rondlopen op zijn stukken….
Ik raak verbouwereerd, verontwaardigd, boos, teleurgesteld, verdrietig, verlies compleet even mijn plezier in daar zijn.
Zoveel emoties raken me.
Ik voel me moe… Sowieso moe. En moe van dit.
Waarom?
Vraag ik me af.
Waarom? Iemand die zo geniet van de planten, zijn oogst, zijn land, de rust, de ruimte. Waarom wil zo iemand toch gif spuiten?
Distels…. Distels waren de oorzaak. Of nee, de woekerbaarheid van distels. En dat het weken kost ze eruit te trekken. Dan maar roundup.
Dan maar glyfosfaat…
Dan maar bijdragen aan bijensterfte…
Dan maar bodem verontreinigen.
Dan maar alleen die stukjes…samen een geheel…
Dan maar stimuleren van verkoop van bedrijven als Monsanto en Bayer.
Dan maar denken uit gemakszucht…
De aarde laat iets anders zien dan je wilt, dan maar de aarde op die plekken bestrijden met gif.
Oneerlijke strijd…
De aarde zou jou eens vol gif moeten bespuiten op al die plekken waar ze niet wil hebben, met gif. ‘Ja ik heb geen tijd om het uit te leggen en te wachten tot mogelijk bereid bent te verplaatsen, dus ik vergif je gewoon: snel, effectief, en dodelijk definitief. Voor even…tot iemand je plek overneemt. Onkruid ben je..’
Het raakt me. Het doet me pijn. Ik krijg er tranen van in mijn ogen.
Want verderop ligt een aardbeienveld, helemaal bruin tussen de aardbeienplanten in…. Drie keer raden hoe dat komt..
Nee, ik heb me niet weg laten jagen, omdat ik het liefste naar huis ging, mijn stemming was naar de mineur gegaan. Ook al is het miniem, het stukje land wat ik mag gebruiken. Ik geef het liefde, licht, water, en mijn plezier. Zonder gif.
En als iets wilt groeien, zo ontzettend graag, wat ik niet had bedacht. Dan wil ik wel weten waarom het zo graag daar groeit. Laat me zien waarom lieve aarde, zodat ik kan leren van je.
Je grond zal het nodig hebben vermoed ik.
Je vertelt me iets.
Ik slaak een diepe zucht, en adem een diepe teug zuurstof in. Ik hoop zonder roundup…
En besef me goed hoe ver we nog te gaan hebben.
Tot de mens zijn oogkleppen om ogenschijnlijk eigenbelang afzet en ziet.
En bovenal, handelt. En in sommige gevallen laat, om te handelen…
Ik lief jouw aarde. Met heel mijn hart en ziel.
En ik ga door, tot zo lang als ik voeten op de aarde zetten mag.
Jij bent me alles waard. Tot in mijn leven en ontelbaar levens na mij.
7 years of illness,
7 years of ‘outside’.
Better, no, but better than, yes.
Trying to find my way again.
7 years of restrictions,
but 7 years of immense developping of my soul.
So yes, thankful I am,
for travelling by a soul’s world.
Today I don’t look back anymore,
instead I look forward.
Look forward in my clear vision of the heart,
Finding my way through, creating manifestation.
How do I manage to realise my dreams,
and not being pushed back by health on the way?
This is what I want to be forever,
A free soul…living the way we all should.
No bounding of my soul ever again,
No one will, not even me.
If I do, my body responds…
‘Listen to me dear gorgeous soul: you’re going the wrong way and I will stop you now. For your own good.’
Some will read this as an excuse,
others will see the higher lights…
Whatever you think, I have to follow,
for my purpose, my light, my ability, for life.
Without this light, I cannot help.
Without this love I cannot thrive.
Without the trust, I will surely struggle.
So now I give in, to whatever it is my path opens before me.
I pledge my being, to surrender in trust.
I submit myself to a life from the heart.
I bow my head and watch through joyfull loving eyes,
seeing the light within you and you, as a reflection of true home.
Home is where the light can shine,
Where the heart is open,
The arms warm of love,
Freedom of the soul, to be and let be.
It is not there,
nor in another lifetime or realm.
No, here, right now,
You can, we can, I can…
7 years of illness,
I don’t look back anymore.
I will enjoy what’s here,
within all the possibilities of my being.
I plead guilty to be willing, and not wanting it any other way but to live life in it’s full potential, from deep honesty of my soul. To want to create it for everyone. Also letting you ignite your own lights again. To see, to feel, to be, to shine. To know, what real life really is about….
Ik zie je staan, telkens, als ik uit mijn raam staar tijdens het tanden poetsen.
Machtig en verbazingwekkend in vorm ergens toch…
Sinds ik hier woon, een jaar, val je me op. Je grote bos haar, bladeren, die zo mooi rond, ovaal eigenlijk, om je heen gevouwen zit.
En dan ga ik naar beneden met mijn blik, en zie ik je stam. Ik zou écht verwachten een dikke stam te vinden bij je! Maar nee, helemaal niet het geval, want deze is maar dun, eigenlijk.
Het maakt je wilde perfecte ovale blad-bos nog groter.
En dan bedenk ik me: wat bijzonder eigenlijk, niet?
Deze boom, die zo duidelijk laat zien, en zo verbazingwekkend sterk moet zijn!
Want de wind die door het blad raast, hoeveel zullen het er zijn?
Takken buigen mee, groot en klein, spelend en stoeiend met de wind.
Zoveel kracht komt er op deze 15 meter hoge boom in vol ornaat.
En de stam, zo iel, die zou het toch begeven…denkt mijn ruimtelijk denken.
Dus het kunnen houden van zoveel krachten, zonder enig probleem,
dan moet je wel heel sterk zijn…
Sjonge. Die natuur. Die boom. Wat een pracht schuilt daarin.
Als je erlangs zou lopen zou je het niet zien. De boom zou je waarschijnlijk niet opvallen. Mij niet opvallen…ik heb het gecheckt.
Hoor je dat boom? Je zal waarschijnlijk niet opvallen…
Maar, ik heb de mazzel via een opening in de wijk je van een afstand in vol ornaat te bewonderen!
En reken maar dat ik je zie, dat je mij opvalt.
Al een jaar…
En ik verwonder me om je.
Regelmatig.
Dank je wel hiervoor.
Dat je mij laat verwonderen.
Omdat de wereld vol verwondering zit en jij daar deel van uitmaakt en mij herinnert.
Dank je wel boom!
Big little earthly tree You really do show me a piece of life’s mysterie strength and love, a secret key
Thank you for showing me your life Thank you for bravely standing here Thank you for the wisdom you radiate Thank you, for being a part of paradise
Tree of life, you run through my vein Feed me by the rooths And breath me by your leaves Hold me strong and powerful, standing tall. I let you flow within me. I let you guide me through your wisdom I let you bend me, in flexibility I let you be me, let you be. ❤
Thinking…
Thinking is what blurs the heart.
Especially when you let thinking rule above all.
Thinking is just a tool, not a goal.
The heart doesn’t speak of sensibility,
but of floating in joy.
She doesn’t speak of reason,
but of following in trust.
She doesn’t speak of conditions,
because she can only show from an unconditional view.
She doesn’t speak of right or wrong,
she only shows the way of love.
In fact, words cannot describe the inner heart,
only ‘being’ can reveal it’s covered secrets.
Being, letting, flowing, life.
Hearts are love, love is our soul’s guide…
Ignorant, why do humans have the ability to be so ignorant
Why, when they have such a clever brain, choose to let this brain be brainwashed by others and ultimately themselves?
When they have an ability to think and act on behalve of that.
Choose to let primary emotions and reflections of actions coming out of those be the rulers of how to live?
And why, choose the WRONG and shortterm fear to take actions on…
The fear of not having enough money to ‘live’ for the goods of major corporations and a few that thrive on this. Most likely, not being you. As being enslaved in a system.
Instead of the fear for humankind in future, for existence of this species, and before that happens, tons of other life species…
For an Earth so wealthy and rich, being destroyed, over profit.
Growth.
Growth, which cánnot continue, even the simplest of mind can make that sum.
For a species to hang there heads and respond to their own ignorance, in ignorance…
‘I cannot help. “They” are continueing anyway, so it doesn’t matter’.
For a species that doesn’t interact together,
But chooses to interact agaínst each other…
In an individual war for being the best, the richest, the most powerful,
At the expense of everyone and everything else.
War, never gives freedom, peace, victory, health…
It ALWAYS costs.
For a species, that left responsibility.
Away from itself. In the arms of institutions.
Let itself be made numb, for all what happens.
I pledge for all to start daring to open your eyes.
Believing in beauty, believing in life.
Believing in yourself!
You HAVE power, to make a change.
Yés, it freakin’ hurts to realise what is going on.
And congratulations, if you can still feel that!
That means you haven’t blocked your human ability to love.
Now choose wisely, choose your heart!
My advise? Don’t turn cold, because of fear of feeling.
Embrace the ability to feel, and turn it into actions.
Actions of choice, you réally do have.
Actions on the inner knowledge of knowing what’s right or wrong.
Actions on your own responsibility.
Not with a sad face, no. With a proud face!
A proud face because you know!!!
And love….
Love so much, that you want to live for it.
An ode to change.
An ode to Revolution, this documentary below, which I just watched. And I can assure you, it is definately a good choice to watch 🙂
Especially if you want to know what the heck I am talking about.
Be the change you deep down want to see happen.
No one, is gonna do it fór you….
Twin souls.
Merging and divorcing In distance and nestled deep inside, The greatest feeling in the world, The deepest sadness in my eyes.. Leaving me confused and shattered, Not understandig, nothing, anymore. The heavens opened up there skies, The clouds closed in and made it dark. No choices, and nothing can be done. What’s going on, For I know not..
I feel indescribably something,
Only deepest of my soul can read,
If I can make it there I’d know..
I’ll try and hope the answers flow.
Past guilt, pain and sadness,
With a result of joy and souls lightning.
I want to know
I want to know
Understand every inch of this Universal happening
I want to know
I want to know
Why things happen the way they do.
Time is a killer,
And doesn’t exist.
It says you get more,
And yet it’s been removed.
No time, is where my soul glides..
Only earthly ways make time a thing
And pain a feeling.
I miss you, I care for you, I cannot get close
We turn it around and fill in the same words.
What is wrong with me?
What came there to undo everything?
Which shines so bright.
I want to know
I want to know
All the answers of the night.
Only breathing remains,
And I let calm enter my soul.
For everything will be okay.
Though now I just flow in not knowing.
Trust is what I need and will bring.
To this precious little soul.
Trust and glide with the wind,
Let the waters clean you inside out
The earth feed your being and strengthen
Let fire burn the fears and thoughts.
Merging elements for them to thrive
Let consciousness create a oneness
So a God(dess) can rise in being…
And the dimension where we belong,
Will be there, in love and light.
Zo. Tijd voor een update ;-).
Yurt komt aan de 3e van juni. Bij de opslagplaats waar ik hem mag stallen. Fijn.
Heb er helemaal zin in!
Afgelopen weekend met een vriendin op mini-roadtrip hier in de omgeving gegaan. Op zoek naar een plek voor de Yurt. En hoe doe je dat? Juist, gevoel volgen, richting inzetten met de auto, stoppen bij mooie en ruimtelijke plekjes, en dan gewoon…aanbellen!
Ha. Ja echt uit het niks, aanbellen en zeggen: Ik heb een droom… En de rest gaat vanzelf hihi.
Leuk, echt ontzettend leuk om zo mensen te ontmoeten. Nog geen één keer weggestuurd, er wordt mee gedacht en richting gegeven. “probeer het daar eens! Of daar misschien” etc.
Kom ik uit bij de laatste voor die morgen, behoorlijk moe ergens, maar bij een toffe plekwaar een stuk op 25 zonnepanelen op het dak liggen en een windmolen ligt (welke nog omhoog moet) en superknusse uitstraling etc. Hartstikke leuk kort gesprek en voelde me helemaal blij worden. Wie weet wie weet.
Er wordt gezegd dat ik 200 nee’s zal moeten accepteren. Maar het kan ook gewoon zijn dat het er maar 10 zijn ;-). I like to enjoy the possibilities.
Komende week weer een ochtendje op pad, als het goed is. Ik volg gewoon mijn innerlijke radar, mijn geografisch gevoel van waar ik ‘moet’ zijn. Erg leuk, kan ik je vertellen.
Ik ben al bij iemand op gesprek geweest, kan daar niet maar heeft contacten en zou het in de gaten houden. Ik deel kaartjes uit met mn nummer en naam (vanuit mijn bedrijf) en zo zal er vast een keer iets uitkomen.
En het allerleukste is dat het nu al superleuk is. Mocht alles anders lopen, in mijn leven weet ik dat nooit 😉 (heb ik een doel veranderd alles in the end, maar niet minder mooi!), dan is deze reis al geweldig.
En ook heb ik twee briefjes opgehangen. Je weet maar nooit, dacht ik.
Vanmorgen werd ik gebeld door iemand die een stuk grond had. 3000m2 en ik kon er zo op. Zelfvoorzienend was mogelijk, ga je gang, hij hield er wel van, dit idee. Alleen, alleen de maar…dit ligt in Friesland… Oeps. Maar, ik ga het zeker meenemen en mocht hem als contact houden.
Wat ik al zei, je weet nooit waar het leven je heen brengt. Ik houd me niet halstarrig vast aan één idee en concept, ik vaar mee met het leven en gooi geen kansen weg.
Voor nu blijf ik nog zoeken in de buurt, I like it here, en het voel goed. Maar je weet nooit hoe het over een paar maanden staat. Wat en of er van alles veranderd in de tussentijd… En dus ook initiele plannen…
Silence.
Silence inside.
Maybe that is the smartest thing at this moment.
Silence the mind.
So there can be space.
Space for other communication.
Communication coming from the heart.
Communication coming from the Universe.
Silence.
Is what I need.
I want to go outside…
I want to meet up…
Me myself made me feel a fool.
I feel stupid in not daring to trust myself.
My guidance.
My inner voice talking through a feeling.
So, Silence.
Will lead me to healing.
Healing of my being.
Patience, agony.
Fear….
I want to go outside.
Shhhh.
Insight, inside, will let me be.
Silence, will feel like ice-olation….
But bringing me healing, in the end.
Flowering like a blossom,
just like this spring already does…
I love life…
In all it’s springs and beings.
So let me thrive again,
Can’t wait to free my smiling soul once more!
And just after writing this, something beautiful happened and came from my most precious life-giver, my mother. She made me smile so hard and out loud, and let a breeze of cool and playfull air sipp in between thoughts. Life itself. Laugh about things that happen, just laugh, because they can be really funny…even if they don’t look that way at first. Laugh and notice that thoughts can make things heavy, not the circumstances itself…
I guess I made it to thriving and smiling sooner than I wished for, but more than thankfull!
I love life…I really do…
Leven Ont-dekt 